บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง สิงห์ ตอนที่ 16 หน้า 2
อันล็อคตัวหมงออกมาอีกมุมหนึ่งของบ้านที่ห่างจากที่ประชุม
“ปล่อย! ไอ้ขี้ข้า! ฉันเป็นลูกป๊า! ฉันเป็นเจ้านายแก!”
อันกระชากคอเสื้อหมงเข้ามาใกล้ “คนอย่างแก! เป็นได้แค่ไอ้สวะเท่านั้นแหละ!”
ทรงกลดกับปอเดินตามมา “ปล่อยมัน!”
อันปล่อยมือจากหมง ลูกน้อง 2 คนถอยห่างออกไป หมงยังไม่รู้สำนึก ดาหน้าเข้าไปหาทรงกลดเมื่อไม่ได้เป็นหัวหน้าแก๊งก็จะประจานให้แก๊งเสียชื่อ หมงเยาะ “แกคิดว่าจะปิดปากฉันได้งั้นเหรอ!” หมงก้าวเข้าไปหาทรงกลดอีก แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นปืนของทรงกลดจ่อมาที่อกอย่างเงียบเชียบ
“ฉันคิดว่าได้!” ทรงกลดสับไกปืนเตรียมจะยิงหมงที่เริ่มหน้าซีดขาสั่น “ฉันรู้ว่า แกไม่ได้แค่สวมเขาให้ป๊าเท่านั้น แกยังคิดฆ่าป๊าด้วย! โทษของแกมีแต่ตายสถานเดียวเท่านั้น!”
อันยืนหน้านิ่งเพราะรู้ว่าห้ามนายไม่ได้แน่ แต่ปอรีบขยับเข้ามาห้าม “อย่าครับ นายน้อย เห็นแก่นายใหญ่เถอะนะครับ นายใหญ่เลี้ยงคุณหมงมาเหมือนลูก...”
ทรงกลดไม่ฟังปอ เหนี่ยวไกปืนจะยิงหมงภายในเสี้ยววินาที อาจูโผเข้ามากลางวง “คุณที!” ทรงกลดชะงักกึก หันไปมองอาจูที่ตกใจกับท่าทางเหี้ยมเกรียมของทรงกลดที่ไม่เคยเป็นขนาดนี้มาก่อน “อย่าให้มือคุณต้องเปื้อนเลือดเลยนะคะ คุณจะต้องขึ้นรับตำแหน่งหัวหน้าแก๊งเขี้ยวสิงห์อย่างเต็มภาคภูมิและขาวสะอาด” เพราะอาจูจึงทำให้ทรงกลดลดปืนลง
หมงเข่าอ่อนทรุดฮวบลงไปคุกเข่าลงหน้าทรงกลด “ผมสำนึกผิดแล้วครับ นายน้อย ไว้ชีวิตผมด้วย”
ทรงกลดสั่งลูกน้อง “ลากตัวมันออกไป!”
“ก่อนไป ผมขอลาป๊าก่อนได้มั้ยครับ ได้โปรดเถอะครับ นายน้อย”
อาจูมองทรงกลดอย่างขอร้องแทนหมง ทรงกลดนิ่งคิด
เจ้าสัวตงกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง เจ้าสัวตงจ้องซิ่วเอ็งที่กำลังเก็บชามยาวางลงถาดเพื่อไปเก็บ หมงเดินลากขาเข้ามาช้าๆ ซิ่วเอ็งมองสภาพหมงก็รู้ว่าเป็นหมาจนตรอกไปแล้ว หมงเดินไปคุกเข่าที่หน้าเตียงเจ้าสัวตง ทรงกลด อาจู อันและปอเดินตามมา อาจูขยับไปช่วยซิ่วเอ็งเก็บชามยา
หมงเล่นละคร “ผมมาลาป๊า..” เจ้าสัวตงขยับนิ้วได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ได้แต่รับรู้ด้วยสายตาที่เจ็บปวด หมงก้มลงจนหัวแตะพื้นสามครั้งเป็นการแสดงคารวะ “ผมขอคารวะป๊าเป็นครั้งสุดท้าย”
ทุกคนเริ่มตายใจเพราะคิดว่าหมงเริ่มรู้สำนึกแล้ว แต่แล้วหมงกลับลุกขึ้นยืนด้วยทีท่าแข็งกร้าว “ขอบคุณที่เลี้ยงดูผมมา แต่อย่าหวังว่า ผมจะตอบแทนบุญคุณป๊า!” หมงจ้องเจ้าสัวตง “ป๊าไม่ได้เลี้ยงผมเป็นลูก แต่ป๊าตั้งใจเลี้ยงผมไว้รับกระสุนแทนมัน” หมงหันไปชี้หน้าทรงกลดอย่างคั่งแค้น ปอมองเจ้าสัวตงที่ได้แต่กลอกตารับรู้ มีเพียงสองคนนี้ที่รู้ความจริงข้อนี้
“ไอ้หมง!” ทรงกลดตวาด