บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 17 หน้า 4
เหยี่ยวรีบเข้าไปช่วยประคองตัวสงคราม เห็นชัดเจนว่าสงครามถูกยิงเฉี่ยวที่แขนซ้ายจนเลือดไหลเต็มแขน “ผู้การเป็นไงบ้างครับ ?”
“ไม่ตายง่าย ๆ หรอก”
เหยี่ยวกับสงครามมองหน้ากัน ดีใจที่ทั้งสองปลอดภัย
เหยี่ยว สงคราม นกน้อย กำลังจะเดินกลับออกจากโรงพยาบาล
นกน้อยถือถุงยาให้สงคราม “ผู้การบู๊เก่งเหมือนกันนะเนี่ย”
“ตำแหน่งผู้การสำนักงานสืบฯ ของผม ไม่ได้ได้มาเพราะนั่งโต๊ะทำงานอย่างเดียวนะจ่า”
เหยี่ยวนึกขึ้นได้ หันไปถามนกน้อย “มือปืนรอดกี่คน”
“บาดเจ็บสาหัสคนเดียว ที่เหลือไปรายงานตัวในนรกแล้ว”
“จัดตำรวจเฝ้ามือปืนคนนี้ตลอด 24 ชั่วโมง ... มันฟื้นเมื่อไหร่ ผมจะสอบปากคำมันเอง” สงครามสั่ง
“ครับผู้การ”
“พอจะรู้มั้ยครับว่าใครอยากฆ่าผู้การ?” เหยี่ยวถาม
สีหน้าเครียดของสงคราม อยากรู้เช่นกัน
ภพธรเหวี่ยงแก้วไวน์ในมือทิ้งจนแตกกระจาย นับดาวสะดุ้งตกใจ
“เธอทำงานพลาดกี่ครั้งแล้วรู้มั้ย !!” ภพธรจ้องหน้านับดาวอย่างเดือดดาล ไม่พอใจมาก
“ขอโทษค่ะ... ดาวจะส่งมือปืนคนใหม่ไปฆ่าผู้การสงคราม”
“ถ้าคิดอะไรที่ฉลาดกว่านี้ไม่ได้ ก็อย่าพูด !!”
นับดาวพูดอย่างน้อยใจ “ทำไมพี่ธรว่าดาวอย่างนี้ล่ะคะ ดาวทำทุกอย่างเพื่อพี่ธรคนเดียว ใครจะคิดว่าหมวดเหยี่ยวจะอยู่กับผู้การสงคราม”
“เพราะเธอคิดตื้น ๆ แบบนี้ไง ทำอะไรถึงได้พลาด!”
“พี่ธร”
“ฉันอยากอยู่คนเดียว” ภพธรเสียงเย็นหันหลังให้นับดาว ไม่อยากแม้แต่จะมองหน้า
“แต่ดาว...”
“กลับไป!” ภพธรตวาดโดยไม่หันมา
นับดาวอึ้งกับท่าทางเกรี้ยวกราดของภพธร ทั้งเสียใจและไม่พอใจ แต่ก็ยอมออกไปโดยดี
สายตาอาฆาตของภพธรฉายถึงความแค้นใจที่ฆ่าสงครามไม่สำเร็จ
น้ำรินจ้องตุ๊กตาหมีสีฟ้าที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ราวกับกำลังทำสมาธิ น้ำรินสั่งตุ๊กตา “หันมาทางซ้าย!” ตุ๊กตาหมีนิ่ง ไม่ไหวติง