บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 11 หน้า 3
“มิได้ดอก ข้อราชการงานเมืองมีทุกวี่วัน แลป่านนี้ท่านพ่อคงรอข้าอยู่”
“แล้วค่ำนี้ ท่านจักมาหาข้าอีกได้รึไม่”
“ข้ายังบอกอะไรเจ้ามิได้”
“มิรู้ละ ค่ำนี้ข้าจักเตรียมข้าวปลาอาหารรสเลิศเอาไว้คอยท่าน ดึกดื่นเพียงใดข้าจักคอยแลท่านจงรู้เอาไว้เถิด หากท่านมิมาข้าจักเสียใจเพียงใด”
อริยะลำบากใจ
ในสวน เกศอาภาแยกออกมาเก็บดอกไม้อยู่คนเดียวมุมหนึ่ง บุษกรเดินผ่านมากับพวกบริวาร
บุษกรเห็นเกศอาภา เดินเข้ามาหา หน้าระรื่น “น้องเกศอาภา....”
“ได้ยินว่าท่านไม่สบาย หายดีแล้วรึ”
“หายเป็นปลิดทิ้ง เพราะหมอดีแท้ๆดูแลพี่ทั้งคืนจนแทบมิได้นอน”
“อย่างนั้นก็ดีแล้ว” เกศอาภาเดินหนีออกมา
“น้องจักโกรธเคืองพี่มิได้ดอกนะ กับข้าวอย่างเดียวกันแต่รสชาติอร่อยต่างกัน คนกินเท่านั้นละที่เป็นผู้ตัดสิน” บุษกรเดินเข้าหาเกศอาภาอีก “สิ่งใดในโลกนี้ล้วนมีแต่ความไม่แน่นอน น้องว่าเป็นจริงดังนั้นรึไม่” เกศอาภาสบตาบุษกรอย่างต้องการรู้ความหมาย บุษกรยิ้มละไม “สักวันน้องอาจต้องเรียกพี่ว่าพระอัครชายา เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้เถิด เกศอาภา” บุษกรยิ้มเหี้ยมก่อนเดินจากไป
ที่ตลาด เกศอาภายังคงคิดถึงเรื่องที่บุษกรพูด อุษาเดินด้วยความแปลกใจ เพราะเหมือนตลาดแทบร้าง ผู้คน พ่อค้าแม่ค้าไม่ยอมอยู่เฝ้าร้านของตน
เกศอาภาสงสัย “ใครต่อใครไปไหนกันหมด”
“นั่นสิ ไม่คิดจะค้าขายกันแล้วรึไร”
เกศอาภามองไปแล้วเห็น กลางลานตลาดมุมหนึ่ง ผู้คนกำลังมุงดูบางสิ่งเหมือนเกิดมหกรรม อะไรขึ้นสักอย่าง “ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นบางอย่างเป็นแน่อุษา” เกศอาภาจะเดินไปร่วมมุง
อุษาฉุดดึงไว้ “ไม่พ้นเรื่องทะเลาะตบตีกัน..อย่าเข้าไปดูไปเห็นไปฟังเรื่องอุบาทว์ระคายหูให้เสียเกียรติเลย คนพวกนี้ด่าทอกันด้วยคำพูดหยาบคาย ต่ำช้า ทั้งนั้น อย่าเข้าไปเลย รออยู่ที่นี่ ประเดี๋ยวข้าจักไปดูให้เอง” อุษาดี๊ด๊า...คนทะเลาะกันยังไงก็เป็นความบันเทิงอันสุดยอด อุษาเดินลิ่วๆออกไปที่กลุ่มคน ทิ้งให้เกศอาภาอยากรู้อยากเห็น
อุษาแทรกตัวยื่นหน้ายื่นตาเข้ามาในหมู่คนที่มุงกันอยู่อย่างหนาแน่น กลางวงล้อมของผู้คน ผู้หญิงชาวบ้าน 2 คน กำลังดึงยื้อสิ่งหนึ่งในอ้อมแขนกันอยู่อย่างแสดงความเป็นเจ้าของอย่างหวงแหน
“ของข้า..คืนมาเสียดีๆ”
“ของข้าต่างหาก”
อุษาถามคนข้างๆ “ขโมยของกันรึไร”