บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 13 หน้า 4
“เรื่องอะไรที่ทำให้แต่ละวันของเจ้าไม่มีความสุข ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยสำหรับเขียนจันทร์หรอกเจ้า”
แม้นเมืองน้ำตาคลอ ฝืนกลั้นไว้ด้วยรอยยิ้มซาบซึ้งน้ำใจเขียนจันทร์
“เจ้า..ถ้าเจ้ารีบมีลูกกับเจ้าศุขวงศ์เปิ้นเสีย ข้าเจ้าว่าอะไรๆอาจจะดีขึ้นนะเจ้า”
“นั่นไม่ใช่ทางแก้ปัญหาหรอกเขียนจันทร์ เพราะปัญหาจริงๆไม่ได้เริ่มที่ตรงนั้น เรามัดใจใครด้วยวิธีนั้นไม่ได้หรอก ในเมื่อหัวใจของเขาไม่ได้อยู่กับเราตั้งแต่แรกเสียแล้ว”
เขียนจันทร์เห็นใจสุดๆ แม้นเมืองขยับเข้ามากอดเขียนจันทร์เอาไว้อย่างเหมือนเป็นที่พึ่งเดียวในชีวิต
คอกม้าด้านหลังคุ้ม อินทรกำลังให้น้ำม้า แม้นเมืองเดินเข้ามา
“ที่นี่ทั้งเหม็นทั้งสกปรก เจ้าแม้นเมืองอย่าเข้ามาเลยเจ้า”
“เราอยากได้ม้าสักตัวนึง..อินทร”
“เจ้าจะไปไหนเจ้า”
“จำเป็นที่เราจะต้องบอกด้วยรึอินทร” แม้นเมืองปลดม้าตัวนั้นออกมา
“อย่างน้อยเจ้าก็ไม่น่าไปไหนมาไหนตามลำพังเจ้า เพื่อว่า”
“เราอยู่เชียงเงิน ไปไหนมาไหนตามลำพังเสมอ”
“แต่”
“ไม่ต้องคิดจะตามเรามานะ” อินทรละล้าละลัง หันหน้าหันหลัง หันกลับมาอีกที แม้นเมืองก็ขึ้นม้าเรียบร้อยแล้ว
“เจ้ากำลังจะทำให้อินทรเดือดร้อนแล้ว”
อินทรยกมือไหว้ แม้นเมืองไม่ฟังอะไรทั้งนั้นควบม้าออกไป อินทรทำอะไรไม่ถูก
บริเวณคุ้มเจ้าศุขวงศ์ ศุขวงศ์เพิ่งกลับมาถึงเรือนพอดี อินทรวิ่งหน้าตั้งมาแต่ไกล
“เจ้าน้อยเจ้า...เจ้าน้อย”
“มีอะไรอินทร” อินทรหอบแฮ่กได้แต่ชี้ไปทางที่จากมา “เจ้าแม้นเมืองเจ้า..เจ้าแม้นเมือง”
ป่าโปร่ง-เนินเขา แม้นเมืองบังคับม้าเดินเหยาะๆมา แม้นเมืองหันกลับไปมอง เพราะได้ยินเสียงฝีเท้าม้าควบมา
ศุขวงศ์ควบม้าตามมาแตไกล แม้นเมืองหันกลับมา ไม่สนใจ ศุขวงศ์ตามมาทัน
“แม้นเมือง น้องจะไปไหน”
“ข้าเจ้าจะมีปัญญาไปไหนได้ ต่อให้อยากไปให้ไกลแค่ไหนก็ตาม ข้าเจ้าก็คง ไปได้แค่ในความฝัน เพราะในความเป็นจริง ข้าเจ้าก็ไม่ต่างจากการเป็นนักโทษของเจ้าหรอก”
“พี่โหดร้ายต่อเจ้าถึงเพียงนั้นเชียวหรือ” หน้าศุขวงศ์ยิ้มเหมือนยั่วให้โกรธ “เรื่องละอองคำ น้องอย่าใส่ใจเลย ถ้าละอองคำพูดอะไรให้น้องไม่สบายใจ พี่ก็ขอโทษแทนละอองคำก็แล้วกัน ไหนๆน้องก็เอ็นดูเปิ้นอย่างน้องแท้ๆคนนึงแล้ว”