บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 13 หน้า 5

“เจ้าไม่จำเป็นต้องแสร้งทำว่าสนใจความรู้สึกของข้าเจ้า เพราะข้าเจ้ารู้อยู่เต็มอกว่า การแสร้งทำดีของเจ้าก็เพื่อการแก้แค้นข้าเจ้าให้สาแก่ใจเจ้าเท่านั้น”

“แก้แค้นอะไรกัน แม้นเมือง”

“เจ้ารู้อยู่แก่ใจ  ยังจะต้องมาถามข้าเจ้าทำไม” แม้นเมืองกระตุ้นม้าให้ควบหนีออกไปทันทีด้วยความโกรธ

ศุขวงศ์มองตาม..เรื่องไปกันใหญ่ แม้นเมืองควบม้าไปในเนินหญ้าเชิงเขา

“แม้นเมือง  แม้นเมือง” ศุขวงศ์กระตุ้นม้าให้ควบตามไปทันที

แม้นเมืองควบม้าหนีมาด้วยความโกรธ ศุขวงศ์ควบม้าตามมา  ใกล้ๆเข้ามาทุกที

“อย่าไปทางนั้น  แม้นเมือง..”

ในเสี้ยววินาทีของอันตรายตรงหน้า ศุขวงศ์ควบม้าขึ้นมาตีเสมอ เอื้อมมือมาดึงบังเหียรม้าแม้นเมืองให้เปลี่ยนทิศทาง แต่มันทำให้แม้นเมืองเสียหลักบนหลังม้า ศุขวงศ์เอาตัวเองเข้าเซฟแม้นเมือง ยอมตกจากหลังม้าเพื่อให้แม้นเมือง เจ็บตัวน้อยที่สุด ม้าตกใจ กรีดร้อง ก้อนหินใหญ่ใต้พรมหญ้าสูงเคลื่อนออกและกลิ้งไกลไปตามเนิน

ร่างแม้นเมืองร่วงลงกระแทกทับร่างศุขวงศ์ ศุขวงศ์กอดร่างแม้นเมืองไว้ ปกป้องเต็มที่ แม้นเมืองช็อกตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“น้องเจ็บตรงไหนรึเปล่า”

แม้นเมืองน้ำตาร่วงพรู เหมือนถูกอั้นมานาน

“ถ้าเกิดอะไรขึ้น รู้ไหมว่าพี่จะเสียใจขนาดไหน”

“ข้าเจ้าก็เป็นแค่ภาระชิ้นนึง ของเจ้าเท่านั้น เจ้าน่าจะดีใจเสียด้วยซ้ำ”

“เมื่อไรเจ้าจะเลิกตั้งแง่กับพี่เสียที”

“ข้าเจ้าไม่ได้ตั้งแง่ แต่ข้าเจ้าบอกเตือนตัวเองอยู่ทุกวัน ว่าข้าเจ้าก็เป็นได้แค่เงาของมิ่งหล้าเท่านั้น”

“เจ้าวนเวียนคิดอยู่แต่เรื่องเก่าๆแล้วเจ้าจะมีความสุขได้อย่างไร”

“เรื่องเก่าๆที่มันหลอกหลอนข้าเจ้า ด้วยคำสาปแช่งทุกวี่ทุกวัน  ข้าเจ้าจะลืมได้อย่างไร.. ที่นี่ควรเป็นที่ทางของมิ่งหล้า ไม่ใช่ของคนทรยศอย่างข้าเจ้า  ถ้าข้างตัวของเจ้าเป็นมิ่งหล้าเสียตั้งแต่วันนั้น .. เจ้าก็คงมีความสุขกว่านี้  ข้าเจ้าเป็นมารความสุขของทุกคน . เป็นคนที่สมควรได้รับคำสาปแช่ง อย่างนั้นมิใช่หรือ”

ศุขวงศ์ได้แต่ดึงร่างแม้นเมืองเข้ามากอดไว้  แม้นเมืองยังร้องไห้ไม่หยุด

“ข้าเจ้าไม่ได้โกรธเคืองเจ้าละอองคำ แต่ข้าเจ้าอดสงสารมิ่งหล้าไม่ได้ ถ้ามิ่งหล้ามาอยู่ตรงนี้  ในที่ที่ข้าเจ้าแย่งชิงมา มิ่งหล้าจะเสียใจขนาดไหน”

ศุขวงศ์ได้แต่กอดแม้นเมือง  เอาไว้..เข้าใจในก้นบึ้งความคิด  แผลในใจนั้นยากเกินเยียวยา

คุ้มเจ้าศุขวงศ์ เขียนจันทร์ คำแก้ว รีบกลับเข้ามารับ เมื่อศุขวงศ์พาตัวแมนเมือองกลับมา

“ข้าเจ้าตกใจหมดเลย พออินทรมาส่งข่าว..ว่าเจ้าขี่ม้าออกไป”

“ดูแลนายของเจ้าให้ดีเขียนจันทร์แม้นเมืองไม่ได้เป็นอะไรมากนอกจาก เครียดนิดหน่อยเท่านั้น”