บทละครโทรทัศน์ พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 3 หน้า 2
โชว์ครั้งนี้ต่างจากครั้งก่อนอย่างสิ้นเชิง แต่ยูซ่าก็ยังคงบุคลิกที่โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ออกมา หลายคนยกกล้องขึ้นถ่าย พุฒิก็เช่นกัน บนหน้าจอโทรศัพท์ของพุฒิ บันทึกภาพการแสดงสุดอลังการนั้นไว้
ที่ด้านข้างเวที เจ๊หว่าง เฮียฮะ และนางโชว์คนอื่น ยืนมองยูซ่าอย่างปลื้มเปรม
ทุกจังหวะการแสดงของยูซ่า ช่างเป๊ะเว่อร์ จากต้นจนจบ เมื่อการแสดงสิ้นสุด ทุกคนก็ปรบมือลั่น
หลังการแสดง บับเบิ้ลและผู้ชมคนอื่น ๆ ถ่ายรูปกับบรรดานางโชว์ที่ออกมาด้านหน้า เจ๊สาชะเง้อมองหายูซ่า บับเบิ้ลถ่ายรูปเสร็จเดินเข้ามาหา “นี่พิ้งค์ เจ๊ จะไม่ถ่ายรูปกับสาว ๆ เก็บไว้เป็นที่ระลึกหน่อยเหรอ”
“ไม่อ่ะ ฉันรอถ่ายกับยูซ่าคนเดียว”
พิ้งค์เห็นด้วย “ฉันก็เหมือนกัน แต่ทำไมยูซ่าถึงไม่ออกมาซะทีล่ะ”
“ยูซ่าเค้าไม่ออกมาหรอก เค้าเป็นพวกโลกส่วนตัวสูง ที่เดียวที่จะเจอเขาได้คือบนเวที”
“อ้าวววววว อุตส่าห์รอ เซ็งเป็ดเลย ไปดีกว่า” เจ๊สาเดินไป บับเบิ้ลมองตาม “อ้าวเฮ้ยเจ๊ รอกันด้วยสิ”
พิ้งค์มองตามเพื่อนทั้งสอง ยิ้ม ๆ ก่อนเดินตามไป
ห้องแต่งตัว ที่กระจกแต่งหน้า ยูซ่าเดินเข้ามา มองเงาสะท้อนตัวเองในกระจก แล้วอยู่ ๆ บางความทรงจำที่ลบเลือนไปก็ย้อนกลับคืนมา
ช่องทางเดินบาร์ยูโทเปีย ชายคนหนึ่งยืนหันหลังอยู่ ยูซ่าเดินเข้ามา มองตรงไปอย่างระแวดระวัง “จอร์ช”
ชายคนนั้นหันมามอง “ยูซ่า”
ยูซ่ารีบเข้าไปหา “เข้ามาในนี้ มีใครเห็นหรือเปล่า”
“ไม่มีหรอกครับ คุณก็รู้ว่าผมระวังตัวแค่ไหน ที่จะไม่ให้มีใครรู้ว่าเราติดต่อกัน”
ทันใดนั้นเองก็มีเสียงเรียก “ยูซ่า ยูซ่า”
ยูซ่าหน้าตาตื่น รีบบอกจอร์ช “เจ๊หว่างมา รีบหลบไปก่อน”
จอร์ชรีบหลบเข้ามุมทันที เจ๊หว่างเดินรีบร้อนเข้ามา “ยูซ่า”
“ค่ะ คุณแม่ขา”
“มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะ เร็ว โชว์กำลังจะเริ่มแล้ว
“ค่ะ คุณแม่”
“ไปซี่” เจ๊หว่างดึงยูซ่าไป ยูซ่าเดินตาม แต่อดชำเลืองหางตามองด้านหลังไม่ได้ จอร์ชขยับออกมาจากที่ซ่อน
ห้องแต่งตัว ยูซ่าประหลาดใจกับความทรงจำที่ย้อนคืน เหมือนกับว่าไม่เคยผ่านเหตุการณ์นั้นมาเลย “จอร์ช ?”