บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 2 หน้า 4
จ่าเวศมองแผลบูรพา “แกไปโดนอะไรมา” บูรพาไม่ตอบทำให้จ่าถามต่อ “มีปัญหาอะไรในนี้รึเปล่าลูก”
บูรพาส่ายหน้าฉับพลันสายตาก็เหลือบเห็นตะวันฉายเพิ่งเดินกลับเข้ามา บูรพาเมินหน้าเหมือนไม่อยากมองให้รกตา ตะวันฉายสลดใจ
บูรพาเปรย “เรื่องอุทธรณ์ไปถึงไหนแล้ว”
ตะวันฉายอธิบาย “กำลังติดต่อหาทนายเดินเรื่องให้ แต่เห็นว่าอาจจะยากหน่อยคงต้องใช้เวลา...”
“ยังมีทนายที่ไหนยอมว่าความให้อีกเหรอ...” ตะวันฉายนิ่งเงียบไม่กล้าตอบ บูรพายิ้มเย้ย.. “พี่เคยคิดมั้ยว่ามันเป็นความผิดของใครที่พวกเราต้องมาเจอเรื่องแบบนี้” บูรพาแค้น “เป็นความผิดของพี่ ถ้าพี่ไม่ไปเสือกเรื่องของไอ้ฉัตรแม่ก็ไม่ต้องมาตายแบบนี้”
“บูรพา”
“ผมเตือนพี่แล้ว บอกแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับมัน สะใจแล้วใช่มั้ย ดูซิ ตอนนี้บ้านเรามีสภาพเป็นยังไง แม่ตาย พ่อก็ต้องพิการ แล้วผมล่ะ….ไม่มีอะไรเหลือแล้ว พี่ออกไปให้พ้นหน้าผมเดี๋ยวนี้เลย ออกไป”
จ่าเวศชะงักไป “บูรพา นี่ไอ้ฉายพี่แกนะ”
“มันไม่ใช่พี่ผม”
“บูรพาพ่อรู้ว่าแกยังโกรธเจ้าฉาย แต่เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดอะไรของมันเลย เพราะสิ่งที่มันทำน่ะถูกต้องแล้ว”
“ถูกแล้วพ่อ มันทำดีแล้ว…..นี่ไงผลของความดีของมัน…” บูรพาผายมือให้ดูตัวเขา แล้วหันไปมองตะวันฉาย “ทำดีเข้าไปสิมึงน่ะ ทำดีเข้าไปอีก! ตอนนี้แม่ก็ตายไปแล้ว พ่อก็พิการ กูก็ต้องระเห็จมาอยู่ในนี้ มึงทำดีอีกสิ กูจะได้ตายห่าไปเลยไง” บูรพาทุบลูกกรงโครมทำเอาเงียบกันไปทั้งห้องเยี่ยม
ผู้คุมเหลือบมองดุๆ แล้วเหลือบมองจ่าเวศเหมือนถ้าไม่สงสารตาแก่นี่คงเล่นบูรพาไปแล้ว
ตะวันฉายก้มหน้าเหมือนละอายใจตนเองที่เป็นต้นเหตุ จ่าเวศปวดร้าวได้แต่ห้ามเสียงสั่น “บูรพา”
บูรพาเสียใจที่ทำให้พ่อเจ็บ แต่.. “พ่อ ผมทำไม่ได้…. ผมยกโทษให้มันไม่ได้” บูรพามองตะวันฉาย แล้วตัดสินใจเดินหนีไปอย่างไม่แยแส
“บูรพา”
บูรพาชะงัก….เสียงเรียกของพ่อเหมือนคำเตือนสติ จ่าเวศมองรอ เหมือนรอความเมตตา ความเห็นใจจากลูกของตนเอง บูรพาอยากจะหันไป แต่การยอมรับความจริงเจ็บปวดเกินกว่าจะทนได้ เขาตัดสินใจเดินจากไปทิ้งให้จ่าเวศนั่งสลดอยู่เบื้องหลัง
ตะวันฉายไม่อาจแก้ไขอะไรได้ ได้แต่มองพ่ออย่างเวทนา จ่าเวศยกมือข้างหนึ่งป้องตาเหมือนจะร้องไห้เงียบๆคนเดียว