บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 3 หน้า 4

“แค่นั้นหรือครับ”

“ใช่แค่นั้น! แค่นั้นที่คุณทำไม่ได้ซะที คุณจะเป็นคนคุมกฎได้ยังไงตะวันฉาย ในเมื่อคุณรักษามันไว้เองยังไม่ได้” ตะวันฉายอึ้ง…ผิดถูกยังไงเขาก็นึกเคลือบแคลงอยู่ “กลับไปเขียนรายงานมาให้ผมด่วนที่สุด” 

เสือเอ่ยอย่างอึดอัดใจ “สารวัตรครับ…”

สารวัตรเมธาดักคอ “คุณด้วยเสือ  ทุกคนเขียนของตัวเองคนละชุด  ผมจะอ่าน” สารวัตรเมธาลุกขึ้น  ทั้งหมดลุกขึ้นยืนทำความเคารพอย่างเซ็งๆ  เมื่อสารวัตรเมธาออกไป ตะวันฉายก็ถอนใจ

รถขนเสบียงแล่นเข้ามาจอดภายในเรือนจำ นักโทษกรูกันเข้าไปช่วยกันแบกข้าวสารอาหารแห้งลงมาจากรถ นักโทษยืนมอง เห็นบูรพาเดินมากับสมุนของเคี้ยงซึ่งหนีบหนังสือโป๊ย่างกรายเข้ามาสมทบด้วย

คนขับรถหันมามองเห็นบูรพาแล้วก็พยักหน้าให้  ก่อนจะหิ้วแตงโมในชะลอมเชือกลงมาจากรถ บูรพายิ้มแกล้งทำเป็นไม่มอง เห็นสมุนเคี้ยงที่ยืนข้างกายบูรพามองซ้ายมองขวาก่อนจะเดินไป สมุนของเคี้ยงยืนคุยทักทายกับคนขับรถเหมือนปกติ  ก่อนจะส่งหนังสือโป๊ให้คนขับๆส่งแตงโมให้แลกกัน คนขับกลับขึ้นรถและเห็นว่าในหนังสือโป๊มีเงินปึกเล็กๆซ่อนอยู่ คนขับยิ้มชอบใจสตาร์ทรถแล่นไปจากเรือนจำ สมุนของเคี้ยงเดินกลับมายืนข้างบูรพา และโบกมือส่งให้คนขับอย่างเป็นกันเอง ขณะที่บูรพายังไม่สนใจเอาแต่ยืนทำเป็นเหม่ออยู่

เคี้ยง จ๊อดและพรรคพวกนั่งมองแตงโมผลนั้นราวกับเป็นแตงโมผลเดียวที่เหลืออยู่ในโลกซึ่งมีผ้าปูรองไว้ สมุนของเคี้ยงถอดแตงโมออกจากชะลอมก่อนจะลองเคาะแตงโม  แล้วแงะฝาของแตงโมออก  เห็นว่าภายในแตงโมเป็นถุงยางมัดผงขาวไว้เป็นปั้นๆ จนเต็ม

“อู้หู  ทำไมมันเยอะอย่างนี้วะ  เยอะจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้วเนี่ย” จ๊อดร้อง

เคี้ยงยิ้ม “พูดแค่คำเดียวก็พอ…” บูรพาเหลือบมองว่าเคี้ยงจะพูดอะไร “รวย !”

สมุนของเคี้ยงขยับเทห่อมัดยาออกมากองพะเนินลงบนผ้าปู สมาชิกทุกคนในแก๊งค์ยิ้มไปตามๆ กัน  ตบบ่าตบหลังชอบใจเหมือนจะได้รวยกันก็คราวนี้ 

ผู้คุมกำลังติดใบประกาศ“อภัยโทษ” อยู่ บรรดานักโทษห้อมล้อมเข้ามาดู 

จ๊อดวิ่งเข้ามาถามเพื่อนนักโทษ “ประกาศอะไรวะ”

“อภัยโทษ”

จ๊อดหน้าตาตื่นรีบวิ่งไปบอกเคี้ยงและบูรพา ทำเอาคนกลุ่มตื่นเต้นไปด้วย “ลุงเคี้ยง ไอ้บูรพา ลุงเคี้ยง ไอ้บูรพา เค้า...ประกาศอภัยโทษ” จ๊อดรีบวิ่งนำทุกคนไปบูรพากับเคี้ยงและลูกน้องรีบเดินตาม

“ไอ้บูรพา” จ๊อดชี้ๆ บูรพางุนงง “เอ็งนั่นแหละ เอ็งได้อภัยโทษโว๊ย”