บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 10 หน้า 7
“มันหนีไปแล้ว” กุ่ยตะโกน หลงวิ่งตามไป แต่ไม่ทัน มอเตอร์ไซค์ซ้งบึ่งหายไปกับความมืด หงส์เจ็บใจ ซ้งหนีรอดไปได้
หงส์ระดมทุบอกหลงไม่ยั้งด้วยความแค้นใจที่ปล่อยซ้งหนีไป “ทำไมนายถึงไม่ฆ่ามัน ห๊ะ ทำไม”
“คุณหนูฟังผมก่อน”
“ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น นายปล่อยไอ้ฆาตกรที่ฆ่าเฮียฉางไป ถ้ามันย้อนกลับมาเล่นงานอาป๊าอีกจะว่ายังไง”
“ผมฆ่ามันไม่ได้ มันเสี่ยงกับคุณหนูเกินไป”
“ฉันยอมตาย ดีกว่าปล่อยให้ไอ้คนชั่วที่มันจะฆ่าอาป๊าหนีรอดไปได้”
“ผมเคยทำให้คนที่รักตายต่อหน้าต่อตาไปแล้วครั้งนึง คุณหนูรู้มั้ยว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน ผมจะไม่ยอมให้คนที่ผมรักต้องเป็นอะไรไปต่อหน้าต่อตาผมอีก”
หงส์ชะงัก เช่นเดียวกับหลงที่เผลอหลุดปากพูดความในใจออกไป หมวยมาขัดจังหวะทันเวลาพอดีหงส์กับหลงรีบแยกออกจากกัน “มีอะไรอาหมวย”
“เถ้าแก่สุงเรียกเจ้หงส์กับเฮียหลงให้ไปพบ”
หงส์กับหลงรีบไปพบเถ้าแก่สุงทันที
ที่ห้องโถงบ้านเถ้าแก่สุง หลงเล่าเรื่องซ้งให้ทุกคนฟัง “มันฆ่าคนรักของอั๊วเมื่อ 7 ปีก่อนอั๊วตามล่ามันสุดหล้าฟ้าเขียว ในที่สุดก็เจอมันอีกจนได้”
“อั๊วไม่เคยเห็นหน้ามันมาก่อน หรือจะเป็นพวกนักฆ่าไร้สังกัด”
“เถ้าแก่ไม่รู้จริงๆเหรอว่ามันเป็นใคร”
“แม้แต่หน้ามัน อั๊วยังไม่เคยเห็นสักครั้ง” หลงรู้สึกผิดที่เข้าใจผิดมาตลอดว่าเถ้าแก่สุงฆ่าเหมย
หงส์คิดๆ “ท่าทางเหมือนนักฆ่ามืออาชีพ มันต้องเป็นคนของแก๊งใดแก๊งหนึ่งในสมาคมเลือดมังกรแน่นอน”
กุ่ยระแวงว่าซ้งอาจเป็นคนของแก๊งไก่ฟ้า “เถ้าแก่สุงเป็นที่นับหน้าถือตาของคนในสมาคม ไม่เคยสร้างศัตรูไว้ที่ไหน นอกจากคนของแก๊งไก่ฟ้าที่คิดแค้นหาว่าเถ้าแก่สุงฆ่าเถ้าแก่ไช้เท่านั้น”
หลงกล่าวแก้ “มันไม่ใช่คนแก๊งไก่ฟ้า !อั๊วเห็นมันในงานสารทจีนมันตั้งใจจะยิงเถ้าแก่สุงบนเวทีงิ้ว แต่เผอิญอาฉางมารับเคราะห์แทน”
ทุกคนต่างตกใจเมื่อรู้ว่าซ้งเป็นคนฆ่าอาฉาง เถ้าแก่สุงถามซ้ำ “ลื้อว่ายังไงนะ ! มันยิงอาฉางงั้นเหรอ”
หงส์สำทับ “นายแน่ใจนะว่าจำไม่ผิด”
“ต่อให้ตายอีกกี่ร้อยชาติ อั๊วก็จำหน้ามันได้ไม่ลืม...ตอนนี้อั๊วแน่ใจแล้วว่าศัตรูของเถ้าแก่กับศัตรูของอั๊วมันเป็นคนๆเดียวกัน”
แปะจางวิตก “แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าใครส่งมันมา”