บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 7
ที่ลานฝึกงิ้ว จากกลางวันเปลี่ยนเป็นเวลาเย็นโพล้เพล้ หงส์ยังคุกคุกเข่าสำนึกผิดอยู่ที่เดิม สภาพอ่อนเพลีย ปากแห้งแตก เนื่องจากไม่ยอมกินอะไรเลย
หลงเข้ามาพร้อมกับยื่นชามกระเบื้องใส่น้ำยื่นให้หงส์ดื่ม หงส์ส่ายหน้า ไม่ยอมดื่มน้ำที่หลงเอามาให้ “คุณหนูทำแบบนี้ต้องการท้าทายเถ้าแก่สุงหรือไง”
“ฉันนี่เป็นลูกอกตัญญูจริงๆ ทำให้อาป๊าต้องผิดหวังครั้งแล้วครั้งเล่า”
“ทุกเรื่องร้ายมีเรื่องดีซ่อนอยู่เสมอ จะเห็นหรือไม่เห็นขึ้นอยู่กับมุมมองและความใจกว้างของแต่ละคน... คุณหนูอย่าเอาตัวเองต่อรองเถ้าแก่สุงด้วยวิธีนี้เลย”
“ฉันจะเป็นหรือตาย อาป๊าก็ไม่สนใจหรอก ดีซะอีก ฉันตายๆไป ทุกอย่างจะได้จบ”
“เคยรับปากกับพี่ชายไว้ยังไง คุณหนูลืมแล้วเหรอ”
“ฉันไม่เคยลืม แต่ฉันไม่มีวันทำได้”
“อาฉางคงเสียใจไม่น้อย ถ้ารู้ว่าน้องสาวที่เคยเข้มแข็งกลายเป็นคนอ่อนแออย่างนี้”
หงส์รู้สึกหดหู่ สิ้นหวัง อับจนหนทาง รู้สึกอ่อนแออย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
เถ้าแก่สุงนอนหลับอยู่บนเตียง ยังไม่รู้สึกตัว ตั้งแต่หมดสติไปเมื่อตอนกลางวัน หมวย กุ่ย หวังที่คอยดูแลปรนนิบัติอย่างใกล้ชิด ทั้งสามต่างมองเถ้าแก่สุงด้วยสีหน้าวิตก เถ้าแก่สุงมีอาการเปลือกตากระตุกเป็นช่วงๆ เนื่องจากดวงจิตนิวรณ์ เถ้าแก่สุงกำลังอยู่ในความฝัน
เถ้าแก่สุงอยู่ในความฝันกลางทุ่งหญ้าโล่งแจ้งแห้งแล้ง มีแต่ต้นหญ้าแห้งกรอบสีน้ำตาลกว้างสุดลูกหูลูกตา เถ้าแก่สุงเห็นหลังอาฉางในชุดขาวบางเบา เดินนำหน้าอยู่ไวๆ “อาฉาง ! อาฉาง !” เถ้าแก่สุงรีบวิ่งตามฉางไปทันที ล้มลุกคลุกคลาน แต่ก็ลุกขึ้นตามอาฉางไป อาฉางเดินนำหน้าเถ้าแก่สุง อย่างสบายๆไม่รีบร้อน แตกต่างจากเถ้าแก่สุงที่วิ่งกระหืดกระหอบ เหงื่อผุดเต็มหน้า “อาฉาง! อย่าเพิ่งไป! รออั๊วด้วย!”
เถ้าแก่สุงวิ่งตามฉางอยู่ไกลๆในทุ่งหญ้ากว้างสีน้ำตาล เวิ้งว้างไร้ขอบเขต
เถ้าแก่สุงวิ่งตามฉางมาจนถึงริมหน้าผาสูงชันทว่าร่มรื่น แตกต่างจากทุ่งหญ้าแห้งแล้งเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง