บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 7
บทประพันธ์-บทโทรทัศน์ เอกลิขิต
2สัปดาห์ต่อมา ที่ห้องประชุมใหญ่ของบริษัทชีวิตชีวาโอสถ...เต็งและโต้ แต่งหน้าแต่งตัวด้วยลุ๊คสมัยใหม่
ยืนถ่ายแบบคู่กัน โต้จะดูเท่ๆ เสื้อผ้าสีคุมโทน ส่วนเต็งจะเล่นสีสัน อยู่หน้าแบ็คดร็อพที่มีชื่อบริษัทชีวิตชีวาโอสถพร้อมโลโก้เด่นชัด ละอองจัดทีมใหญ่มาดูฟิตติ้งเสื้อผ้าใหม่เพื่อสร้างลุ๊คพิธีกรคู่...ทั้งเสื้อผ้าหน้าผมทีมกล้อง พี่แป๊ดและละออง นั่งดูภาพอยู่ที่มอนิเตอร์ ปลาบปลื้ม “โต้ขึ้นกล้องน่าดูนะ”
“นั่นสิคะ สงสารก็แต่พิธีกรเดิม หมองไปเลย...ไม่น่ามีนะคะ”
“ใจเย็นๆค่ะน้องละออง เค้าก็มีฐานแฟนรายการเก่าของเค้าอยู่ ไม่งั้นรายการเชยๆ ยังงี้จะอยู่รอดมานานขนาดนี้ เหรอคะ” ละอองเหยียดปากดูถูก
“รอโต้ติดตลาด กระแสมาก่อน จะขยับทำอะไร บีบใครอะไรยังไงก็ยังไม่สายเกินไปนะคะ”
ละอองยิ้มดีใจ มีความหวัง “ลองพี่แป๊ดออกปากขนาดนี้ อองค่อยมีความหวังหน่อย”
พี่แป๊ดยิ้มแย้ม “ไม่นานเกินรอจ้ะ” พี่แป๊ดเลื่อนมือไปตบแขนละออง ละอองยิ้มแย้มดีใจ ทั้งคู่หันไปดูมอนิเตอร์ ดูภาพนิ่งฟิตติ้งต่ออย่างยิ้มแย้ม เวนิสและทอยยืนดูอยู่รอบนอก ทีมของละอองจัดแจงทุกอย่างเสร็จสรรพ
เวนิสสีหน้าเซ็งๆ พูดกับทอย “ตกลงเค้าจะจ้างฉันต่อหรือหาทีมเข้ามาถ่ายรายการเอง”
“เฮียยังอยู่ ไม่ยอมหรอก...” ทอยมองไปที่การฟิตติ้ง
“ดูมันหาเสื้อผ้าสิ คนของมันเท่ซะ แล้วดูเฮียสิเหมือนไฟต้นคริสมาสต์”
“แกก็พูดเกินไป อาจจะเป็นแฟชั่นล้ำๆก็ได้ เราไม่ใช่มนุษย์แฟชั่นเข้าไม่ถึงหรอก
“เหรอ เป็นแก แกจะแต่งมั้ยล่ะ”
“ฆ่าฉันเลยดีกว่า”
“นี่แค่เริ่มต้นนะ” ทอยถอนใจกอดอก
มุมฟิตติ้ง...โต้โพสท์ท่านายแบบอย่างชำนาญ เต็งดูเก้ๆกังๆ ไม่ใช่ทาง สไตลิสต์ต้องเข้ามาจับท่าทางให้
ละอองเดินเข้ามาหาทุกคน “เต็งพอแล้วล่ะ เอาโต้คนเดียว”
“เหมือนฟ้ามาโปรด” เต็งเดินออกไปเลย ละอองเหยียดปากหมั่นไส้ใส่เล็กน้อยก่อนสั่งงานสไตลิสต์
“ขอภาพเดี่ยวโต้เท่ๆ เลยนะ พี่จะฝากข่าวหนังสือพิมพ์”
“รูปคู่ล่ะคะ” ละอองสีหน้าดูถูก “ใครจะอยากดู”