บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 7 หน้า 5
“พี่ก็ไม่อยากแนะนำอะไร เรื่องแบบนี้มันตอบแทนกันไม่ได้ พี่ทำได้แค่อวยพรให้แกตัดสินใจเลือกคนถูกก็แล้วกัน” ชิดดาวหน้าเครียดๆ สวมกอดพี่สาวเอาไว้ ชิดจันทร์ลูบผมน้องสาวปลอบโยนให้กำลังใจ ชิดดาวคิดไม่ตก ได้แต่ถอนใจออกมา
โถงบ้านเต็ง กาโม่นอนมองกล้องตาแป๋วอยู่ในเปลตระกร้า เต็งยกเปลตระกร้ามาวางบนโซฟาตัวยาว
เต็งคุยกับกาโม่ “วันนี้เราอยู่กับสองต่อสอง ไม่มีคนช่วยเลี้ยงนะ ลุงงานเยอะ กาโม่อย่างอแงเข้าใจมั้ย”
กาโม่จ้องเต็งตาแป๋ว เต็งมองกาโม่ สงสัยๆ “นี่แกมองเห็นลุงรึยังเนี่ย”
กาโม่ขยับตัวไปมาเหมือนดีใจแล้วยิ้ม เต็งมีสีหน้าย้อนคิด
ชิดดาวอยู่ในชุดยูนิฟอร์มของเนอร์สเซอรี่กำลังแนะนำเต็ง เรื่องการมองเห็นของเด็กอยู่ที่สนามเด็กเล่นของเนอร์สเซอรี่วันใดวันหนึ่งที่ผ่านมา...ทั้งคู่เดินคุยกันมา
“2-3 วันแรก เด็กยังโฟกัสไม่ได้นะคะ ก็จะพยายามเพ่งมองในระยะใกล้ๆ ซักไม้บรรทัดนึง แต่ก็จะมองหน้าแม่เป็นแบบรางๆ”
“แล้วจะจำหน้าแม่เค้าได้มั้ยครับ”
“แม่ให้นมเอง จำได้อยู่แล้วล่ะค่ะ ถ้าไม่เปลี่ยนทรงผมบ่อยๆ นะคะ แต่จะเห็นเป็นสีเทาๆ รางๆ”
เต็งสีหน้าสงสาร “ตอนนี้รางๆ ก็ไม่เห็นแล้ว เห็นแต่หน้าผมแทน”
ชิดดาวยิ้มๆ “ป่านนี้คงจำหน้าคุณเต็งได้แล้วล่ะค่ะ ต้อง 2-3 เดือนโน่นแหละค่ะถึงจะเห็นชัดขึ้น เป็นรูปเป็นร่างขึ้น กรอกตาซ้ายขวาได้”
โถงบ้านเต็ง เต็งมองดูกาโม่ด้วยสีหน้าแววตาสงสาร
“แกไม่มีแม่ให้มองแล้วนะ ดูหน้าลุงไปก่อนแล้วกัน” เต็งขยับหน้าเข้าไปใกล้ “แค่นี้เห็นมั้ย” กาโม่จ้องเต็งเขม็ง
“คงเห็นฉันสีเทาๆ รางๆ ล่ะสิ อีกไม่นานหรอก แกจะได้เห็นความหล่อของลุง” เต็งยิ้มๆ
เสียงคำแนะนำของชิดดาวดังก้องขึ้นในหัวของเต็งต่อเนื่อง
“ส่วนเรื่องการได้ยิน น้องจะได้ยินทันทีตั้งแต่ออกจากท้อง ป่านนี้คงจำเสียงคุณเต็งได้แล้วล่ะค่ะ”
เต็งหน้าขรึมลง คุยกับกาโม่ “คุณดาวเค้าทิ้งเราสองคนไปแล้ว คิดถึงเค้ามั้ยล่ะ”
เต็งมองไปที่กาโม่...ดูตาแป๋วน่ารักน่าชัง เต็งเกือบหลงเสน่ห์ รีบสกัดความรู้สึกตัวเอง
“แกไม่ต้องมาทำเป็นน่ารักเลย ฉันตั้งกำแพงไว้แล้ว อีก 2 ปี พ่อแม่ก็มารับตัวแกไป ลุงอยู่ของลุงคนเดียวได้ ไม่ต้องมีสัตว์เลี้ยง ไม่มีหมาแมว ไม่มีแม้แต่ปลา เพราะฉะนั้นอย่ามาผูกพัน เข้าใจ๊ ลุงไม่ชอบคิดถึงใคร”