บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 25 (จบบริบูรณ์) หน้า 7
“แล้วยังไงเราต้องประกันตัวคุณพ่อให้ได้นะคะ ไม่ว่าต้องใช้เงินแค่ไหน เราจ่ายให้ได้”
“คดีนี้มีผู้เสียหายเป็นร้อย คุณดิลกคงต้องขึ้นศาลเป็นสิบปีกว่าคดีจะสิ้นสุด”
“ค่ะ ดิฉันทราบ..เราพร้อมรับมือค่ะ”
“ผมจะพยายามเต็มที่ครับ”
ทนายลุกออกไป ญาดานวดขมับอย่างปวดหัวด้วยความเครียด ชาคริตเข้ามานั่งแทนที่ทนายทันที
“คนท้องเค้าห้ามเครียด..” ญาดาสอดเงินพันใส่แฟ้มเก็บเงินแล้วลุกออกมาเงียบๆ
“ดา..เราต้องคุยกัน” ญาดาเดินออกไปอย่างไม่สนใจชาคริต
ทางเดินหน้าร้านอาหาร ญาดาเดินออกมา เพื่อไปที่จอดรถ ญาดารีบหยิบกุญแจรถออกมาเพื่อจะเร่งรีบไปจากชาคริตให้เร็วที่สุด ชาคริตตามหลังมาเอามือเอื้อมข้ามไหล่มาฉกกุญแจรถไป “ยังขับรถเองอีก”
“ฉันรู้ว่า..ฉันทำอะไรได้บ้าง ฉันดูแลตัวเองเป็นอย่างดี คุณไม่ต้องห่วง”
“ดา..”
“คุณคริต..ฉันเข้าใจทุกอย่างแล้ว คำขอโทษคงไม่พอ แต่ยังไงฉันก็ขอโทษแทนคุณพ่อด้วย”
“งั้นเราก็กลับมาเริ่มต้นกันใหม่”
“คุณพ่อฉันทำเรื่องที่เลวร้ายเกินกว่าที่คุณจะยกโทษให้ แล้วเราจะกลับมาอยู่ด้วยกันได้ยังไง..ฉันเป็นลูกของคนที่คุณเกลียดที่สุด”
“คุณกับพ่อคุณไม่เกี่ยวกัน”
“คุณแยกแยะได้ แต่ฉันทำไม่ได้...ฉันยอมรับได้ที่คุณอยากฆ่าคุณพ่อ..แต่ฉันรับไม่ได้ที่คุณเล่นสนุกกับชีวิตครอบครัวเรา คุณทำให้บ้านเราทุกข์ทรมานเหมือนอยู่ในกองไฟ..ทั้งๆที่คุณแค้นแค่คนๆ เดียว! แต่คุณทำร้ายทุกคน!”
“ดา..เรื่องนั้นผมขอโทษ..”
“ฉันไม่ยกโทษให้..อีกไม่นานคุณพ่อก็จะรับโทษแล้ว เป็นอันว่าจบนะคะ คุณชาคริต คราวนี้เรื่องของเราจบจริง!”
ชาคริตยืนอึ้ง จนญาดาดึงกุญแจรถกลับไปได้ ญาดาเดินออกไปอย่างตัดใจ ชาคริตมองตาม ทุกอย่างยิ่งเลวร้ายลงผิดจากที่คาดหวังไว้โดยสิ้นเชิง
ห้องนอนเพ็ญขวัญ เพ็ญขวัญนั่งพิงพนักเตียงอยู่ กำลังประดับเคสมือถือเม็ดกลิตเตอร์ เขมิกาถือถาดอาหารแก้ว แก้วใบเล็กใส่ยา เข้ามา เพ็ญขวัญรีบเอาข้าวของทำมือเก็บ เอาผ้าห่มปิด
“ไม่ทันแล้ว ขวัญ”