บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 25 (จบบริบูรณ์) หน้า 8
เขมิกาวางถาดไว้ที่หัวเตียง “คุณนะสั่งให้ขวัญพักผ่อนเยอะๆ แล้วปิดเวปขายของไปแล้ว ไม่ใช่เหรอ”
“ชิ้นนี้ทำให้ลูกค้าฟรีค่ะ เป็นลูกค้าประจำ..อยากให้เค้าเป็นของขวัญ..แล้วขวัญก็เบื่อที่จะนอนนิ่งๆด้วย”
“ก็ขวัญยังไม่แข็งแรง..นอนพักเยอะๆ กินยาตามหมอสั่ง เดี๋ยวก็แข็งแรงเป็นปกติ
“ขวัญไม่มีวัน”เป็นปกติ” หรอกค่ะ หมอไม่น่าช่วยขวัญไว้ทันเลย”
“ขวัญ!” เพ็ญขวัญยิ้มรับในสภาพตัวเองอย่างไม่ฟูมฟาย “ขวัญไม่อยากเป็นภาระของพี่นะแล้ว”
ทัศนะเดินมาหยุดที่ประตูที่แง้มไว้อยู่
“พี่นะไปเที่ยวไหนไกลก็ไม่ได้ มีแฟนก็ต้องเลิกเพราะเบื่อที่พี่นะต้องคอยกลับบ้านมาดูแลขวัญ คนขี้แพ้..ที่แพ้ทุกอย่างในโลกนี้ พี่นะต้องเสียเงินค่ายา ค่าโน่นค่านี่เป็นล้านๆเลยมั้ง..พี่นะเลยต้องทำงานสกปรกให้พี่คริต..ทุกอย่างเป็นเพราะขวัญ..”
ทัศนะเดินเข้ามากอดเพ็ญขวัญ เขมิกาน้ำตาคลอและได้รับบทเรียนความดีของเพ็ญขวัญ
“ไม่จริง..ขวัญ..ไม่จริงซักนิด”
“ขวัญไม่น่าเกิดมาเลย..”
“พี่เต็มใจดูแลขวัญ..พี่ต้องดูแลน้องอยู่แล้ว ถ้าไม่มีขวัญ..พี่เองก็อยู่ไม่ได้ หัวใจของขวัญแข็งแรงกว่าใครๆ ขวัญยิ้มสู้กับชีวิต ทุกข์แค่ไหนก็ไม่เคยร้องไห้..ขวัญเป็นกำลังใจให้พี่ได้เสมอ”
เพ็ญขวัญเริ่มร้องไห้ “ขวัญไม่ได้เข้มแข็ง..ขวัญกลัวไปหมด...”
“ถ้าขวัญกลัวจะต้องไปเริ่มต้นใหม่..เราก็จะไม่ย้ายไปไหน”
“สัญญานะ สัญญา..ไม่ใช่ขวัญที่รักบ้านหลังนี้ พี่เขมก็รัก..รู้ไว้ด้วย!”
ทัศนะกอดเพ็ญขวัญไว้ แต่ตามองเขมิกาอยู่
ทัศนะกับเขมิกาเดินลงมาจากห้องเพ็ญขวัญ “จริงหรือเปล่าครับ”
“คะ?”
“ที่ขวัญบอกว่า คุณรักบ้านหลังนี้”
“ค่ะ เขมรักบ้านหลังนี้..ขวัญไม่รู้หรอกว่า ขวัญเป็นคนคอยเติมเต็มให้บ้านนี้ การที่มีคนคอยอยู่ที่บ้าน..เป็นความอบอุ่นที่เขมไม่เคยได้รับ..”
“ผมเป็นคนๆนั้นได้นะ..คนที่คอยคุณอยู่ที่บ้านเสมอ..ไม่หนีไปไหน”
“แต่ก็คิดหนีมาแล้ว”
“ก็คุณไม่ยอมยกโทษให้ผม..นี่ผมไม่เข็ดจริงๆ..ไม่รู้จะพูดให้ตัวเองเจ็บอีกทำไม..”