บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 2
ลมพัดโหมกระหน่ำเข้ามาที่เรือนไม้หอม หน้าต่างที่เปิดอยู่ถูกลมกระแทกเปิดๆ ปิดๆ แม้นมาศโผล่พรวดขึ้นมา ผมสยาย ตาขาวโพลนดูน่ากลัว ใบหน้าเกรี้ยวกราดอาฆาตแค้นมองออกนอกหน้าต่าง “พวกแกต้องชดใช้...” แม้นมาศ กรีดร้อง “ต้องชดใช้!!”
ที่เรือนคนใช้บ้านพรหมบดินทร์ ลมพัดกระแทกหน้าต่างตึงๆ เสียงร้องไห้ของแม้นมาศชวนหลอน เสียงขิมดังอย่างเศร้าสร้อย จวงลุกขึ้นไปปิดหน้าต่างแต่จู่ๆ ประตูห้องก็ถูกเคาะดังตึงๆ จวงสะดุ้งเฮือกตกใจหันไปมองที่ประตู เสียงเคาะยังดังต่อเนื่อง จวงค่อยๆ เดินไปที่ประตู พอเปิดออกดู ปริกหน้าขาววอกก็โผล่พรวดเข้ามา
จวงตกใจถีบเข้าที่ท้องปริก ปริกล้มกลิ้งกองกับพื้น
“โอ๊ย..พี่จวง ฉันเอง” ปริกร้องโอดโอย
“อีปริก ตกใจหมด แล้วนี่มาทำไม”
“ฉันกลัว คืนนี้ขอนอนด้วยคนนะ”
“กลัวอะไร อ๋อ..เอ็งกลัวผีนังแม้นมาศเหรอ”
“พี่จวง อย่าพูดถึงผีสิ เดี๋ยวมีคนได้ยินเอาไปรายงานคุณรามหรอก”
“ฉันไม่พูดก็ได้ แต่ฉันจะให้คนอื่นพูดแทน”
จวงยิ้มเจ้าเล่ห์ ปริกมองสงสัยคนที่จวงว่าหมายถึงใคร
ตอนเช้า ที่ห้องรับแขกบ้านพรหมบดินทร์ ม.ร.ว.หญิงภาวิดายิ้มแย้มรับแขกคนสำคัญนั่นก็คือ ม.ร.ว.หญิงแขไขกับม.ล.อุณนิษา
ม.ร.ว.หญิงแขไขยกมือไหว้ “สวัสดีค่ะ คุณหญิงพี่ดา”
“สวัสดีจ้าน้องหญิงแขไข แล้วนั่นหนูนิษาใช่มั้ยจ๊ะ”
“นิษาไหว้คุณหญิงป้าสิจ๊ะ” ม.ร.ว.หญิงแขไขเตือน
ม.ล.อุณนิษายกมือไหว้ “สวัสดีค่ะ คุณหญิงป้า”
“อุ๊ย เรียกแม่ก็ได้จ้ะ ไม่เจอหนูนิษาแป๊บเดียวโตเป็นสาวแล้ว สวยซะด้วย สงสัยคงจะมีหนุ่มๆ มาขายขนมจีบ
ไม่น้อยเลยใช่มั้ยจ๊ะ”
“ยัยนิษายังไม่มีแฟนหรอกค่ะ คุณหญิงพี่ก็รู้ว่ายัยนิษาชอบรามอยู่”
ม.ล.อุณนิษาเขิน “คุณแม่ก็...ว่าแต่พี่รามละคะ”