บทละครโทรทัศน์ เจ้าเวหา : ฝั่งน้ำจรดฝั่งฟ้า ตอนที่ 5 หน้า 5

“สวยสิ..” นาวินยิ้ม ทีมซีลพากันเฮลั่น“ถึงขนาดสั่งดอกไม้สายตรงจากสัตหีบ...ไม่ใช่สวยธรรมดาแล้ว..” พงศ์นรินทร์แซว ทีมซีลพากันเฮอีกนาวินทำหน้าขรึม “พอ..พอ...ไปฝึกต่อ..”วิชิตซัก “ขอถามอีกนิดเดียวครับผู้พัน...พวกผมสังเกตว่าหมู่นี้ผู้พันดูอารมณ์ดี...บางทีก็ยิ้มคนเดียว....เป็นไปได้ว่า...เพราะคุณหมอคนสวยคนนี้ใช่ไหมครับ...”นาวินกลั้นยิ้ม “ความลับราชการ...ไม่เปิดเผยโว้ย...หัวหน้าบอย ฝึกต่อ”ทุกคนยืนตรง“ครับผม...”สักพัก เสียงโทรศัพท์มือถือของนาวินดังขึ้น นาวินรับสาย“สวัสดีครับ...ครับผู้การ” นาวินวางสายหันมาบอกบดินทร์ นาวินรีบเดินออกไป พวกทีมซีลยังหันมายิ้มมองตามนาวินไป..

ที่ห้องทำงานผู้การ นาวินเปิดประตูห้องทำงานเข้ามายืนตรงทำความเคารพผู้การนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานกำลังอ่านหนังสือพิมพ์ด้วยสีหน้าเครียด“เชิญนั่งผู้พัน”“ครับผม” นาวินเดินมานั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานผู้การผู้การส่งหนังสือพิมพ์ให้นาวินดู“คุณรู้จักผู้หญิงที่ตายคนนี้ไหม”นาวินมองหนังสือพิมพ์อย่างพิจารณาแล้วจำได้“นี่...”“ใช่...นางพยาบาลของโรงพยาบาลที่คุณไปนอนรักษาตัว”นาวินหน้าเครียด มองหน้าผู้การด้วยความตกใจ “แปลว่า...”“เป็นเพียงการคาดเดา...ตำรวจขอให้หมอกับพยาบาลที่เคยเห็นหน้าคนร้ายหยุดทำงานสักระยะ...แต่เท่าที่ตรวจสอบพยาบาลคนนี้ไม่ยอมหยุด...เพราะเป็นห่วงงาน...ตำรวจสันนิฐานว่า...ขบวนการไทเกอร์อุ้มไปรีดข้อมูลของคุณแล้วฆ่าปิดปาก” นาวินมองรูปเกตุในหนังสือพิมพ์แล้วโกรธ “ตอนนี้คุณต้องเก็บตัวสักพัก...คุยกับรองผู้กำกับเพื่อนคุณว่าแผนของตำรวจจะทำยังไงด้วย”“คนอื่นๆ ที่โรงพยาบาลคงไม่ปลอดภัย”“มีแค่สองคนที่พูดกับคนร้าย...คือพยาบาลคนที่ตาย กับหมออีกคนหนึ่ง...”นาวินมีสีหน้าไม่สบายใจ

คืนนั้น นาวินขับรถมาจอดยังที่จอดรถโรงพยาบาล มองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง นาวินหยิบปืนมาเหน็บซ่อนไว้ ค่อยๆ เดินแฝงความมืดสำรวจไปรอบๆ มีตำรวจยืนอยู่หน้าโรงพยาบาลสองคน

ที่ห้องทำงานของพยาบาล ช่อฟ้ากำลังร้องไห้เงียบๆ กับบุศยา และพยาบาลที่เคยร่วมงานกับเกตุบุศยาเศร้า“น่าสงสารพี่เกตุเหลือเกินค่ะ...ไม่น่าคิดสั้นเลย”พยาบาลแย้ง “แต่พี่เกตุไม่ได้มีปัญหาอะไรเลยนะคะหมอ...จะคิดฆ่าตัวตายทำไม...”