บทละครโทรทัศน์ พล นิกร กิมหงวน เดอะ มิวสิคัล ตอนที่ 11 หน้า 4
เสียงหวูดรถไฟ
“รถไฟมาพอดีเลย” พลบอก
นันทามองตามสายตาพล เห็นรถไฟมาจอด “อุ๊ย จริงด้วย ไปรอคุณลุงกันเถอะค่ะ”
ที่ขานชาลา ทั้งสองคนเดินไปทางขบวนรถไฟ
นันทาแนะ “ไปทางท้ายขบวนสิคะ ตอนหน้านี้มีแต่รถชั้นสาม”
“เชื่อพลเถอะ ลุงเชยน่ะ ถึงแกจะเป็นพ่อค้าที่รวยมากแต่แกขี้เหนียว เวลาจะเข้าส้วมต้องเอาคีมคีบถ่านไปด้วย”
“อุ๊ย บ้า พูดอะไรก็ไม่รู้ เหลวไหล”
“จะมาจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ เผลอๆ อาจมาถึงพรุ่งนี้”
“อ้าว ทำไมละคะ”
“แกคงเดินนับไม้หมอนมาจากนครสวรรค์นั่นละ ป่านนี้คงยังสลบอยู่ระหว่างทาง”
นันทาถองพลดังปั้ก “พูดถึงคุณลุงดีๆ หน่อย”
พลมองซ้ายขวาหาลุงเชย เห็นลุงเชยกำลังเดินเก้ๆกังๆ “อ้าว ลุงเชยมาจริงๆ ด้วย”
“นั่นน่ะเหรอคะลุงเชย”
“นั่นละจ้ะ ลุงเชยละ”
ลุงเชยเดินมาท่าทางกะเร่อกะร่า แต่งตัวด้วยผ้าพื้นเก่าๆ สวมเสื้อกุยเฮงดำ มีผ้าขาวม้าคาดพุง มือหนึ่งถือชะลอม มือหนึ่งถือกระเป๋าเดินทาง ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่แกมาเหยียบบางกอก
พอลุงเชยมองเห็นพลก็ตะโกนลั่น “อ้ายหมา! กูอยู่ทางนี้”
นันทาสะดุ้งเฮือก
ลุงเชยวิ่งเข้ามาหาพล กอด แล้วเอามือตบหัวด้วยความรัก หัวเราะน้ำหมากย้อย “ฮ่ะๆ กูจำมึงเกือบไม่ได้เลยว้อย แหม มึงแต่งตัวอย่างนี้ เข้าทีฉิบหายเลย พ่อมึงสบายดีหรือวะ” พูดจบ ลุงเชยบ้วนน้ำหมากปิ๊ด นันทา และคนแถวนั้นกระโดดหลบ
ลุงเชยหยิบเนคไทของพลพิจารณา “นี่เอ็งเอาผ้าถุงของแม่เอ็งมาผูกคออย่างนั้นรึ อ้ายหมา”
พลกลืนน้ำลายเอื๊อก “ไม่ใช่จ้ะลุง เอาผ้าถุงมาก็ซวยแย่สิ”
“เสื้อกางเกงแบบนี้คู่ละเท่าไร หา ไอ้หมา”
“สามสิบสองบาทจ้ะ”
ลุงเชยอุทานเสียงดังมาก “สามสิบสองบาท!!! ตายโหงตายห่า กูแดกไปได้ตั้งสามสี่เดือน”
“จุ๊ๆ ลุงที่นี่เอ็ดตะโรเหมือนที่บ้านไม่ได้นะ เดี๋ยวโปลิศจับ”
“หา จริงเรอะ”