บทละครโทรทัศน์ สองรักสองวิญญาณ ตอนที่ 10 หน้า 8
ดาด้าอยู่ในชุดออกกำลัง วิ่งอยู่บนลู่วิ่ง มิกิเดินนำเพ็ญ เริงเข้ามา ดาด้าหันมองแล้วแปลกใจ ว่าเพ็ญ เริงมาหาเขาทำไม
“เราจะมาขอลาออกค่ะ!”
ดาด้าตกใจทำให้วิ่งไม่ทัน ล้มไหลไปกับลู่วิ่ง แล้วลุกมาตั้งสติ “จะบ้าเหรอ จะมาลาออกกลางคันได้ไง”
“ได้สิครับ! บ้านอมตวงศ์มีผี ใครจะไปกล้าอยู่”
ดาด้า มิกิ ได้ยินว่าผี! ก็ตกใจ “ห๊า! ผี!”
“เราไม่ได้โกหกนะคุณดาด้า คุณนุชบอกเราว่าบ้านนั้นมีผีจริงๆ แถมยังเป็นผีเจ้าของบ้านอีกด้วย และที่หลอกเมียน้อยคุณวัชจนหนีเตลิดออกจากบ้านไปแบบนี้ เพ็ญสงสัยว่าคงเพราะสองคนนั่นคิดจะขโมยสมบัติในบ้านไปขายค่ะ เลยโดนหลอก”
ดาด้าฟังแล้วชะงัก “...สมบัติเหรอ...”
“ใช่ครับ...เพราะฉะนั้นพวกเราสองคนลาออก!”
“นี่ แกสองคนไม่ได้คิดจะขโมยของไม่ใช่เหรอ แล้วจะกลัวทำไมล่ะ? อีกอย่างผีที่ว่า คือผีป้ารัชนีของชั้นเอง เอางี้ๆ เฝ้าบ้านต่อเถอะนะ ดาด้าเพิ่มค่าจ้างให้สองหมื่น?”
เพ็ญแกล้งเล่นตัว “เงินซื้อชีวิตไม่ได้หรอกค่ะ...”
“ห้าหมื่น.?”
เริงเล่นตัวมั่ง “เราไม่กล้าเสี่ยงหรอกครับ...”
ดาด้าไม่ง้อ “มิกิ หาคนงานใหม่!”
เพ็ญรีบตีเริงทันที เพราะเห็นแก่เงินค่าจ้าง “ไม่ต้องค่ะ ห้าหมื่นก็ห้าหมื่น!” เพ็ญยิ้มออกที่ได้เงินเพิ่มแต่เริงยังไม่สบายใจ
ดาด้าครุ่นคิดเรื่องสมบัติ
มิกิกำลังหวีขนให้หมาของดาด้า เห็นว่าดาด้ากำลังเดินวุ่น ครุ่นคิดเรื่องสมบัติอยู่ “ชั้นก็นึกว่าเรื่องที่คุณแม่เพ้อก่อนตาย จะเป็นแค่เรื่องเหลวไหลซะอีก”
“ถ้าเป็นเรื่องที่คุณดาด้าเคยเล่าว่า ผีคุณป้าแช่งให้คุณดาด้าเป็นตุ๊ด มิกิว่าไม่เหลวไหลนะคะ”
“เรื่องนั้นก็ใช่... แต่ก็ยังมีอีกเรื่อง ที่ชั้นลืมไป...”
ดาด้านึกถึงอดีต ตอนที่ดาด้าอายุ 8 ขวบ รัชนกที่เป็นโรคร้ายนอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียง ดาด้าตุ๊ดเด็กแต่งตัวน่าหมั่นไส้นั่งจับมือแม่ร้องไห้อยู่ข้างๆ
“ศักดาลูกแม่ โตขึ้นลูกต้องเป็นชายชาตรี ลูกต้องไม่เป็นตุ๊ดเหมือนที่นังรัชนีมันแช่งไว้นะลูก... รับปากแม่สิ ศักดา”
ดาด้ารับปากแบบไม่เต็มใจ “ค่ะ...อุ้ย!... ครับ...”