บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร แรด ตอนที่ 8 หน้า 8
“น้องหยกของเฮีย”
“ปากหวานตลอด หายไปไหนมาตั้งนาน ไม่เห็นมาฟังหยกร้องเพลงเลย”
“ถึงตัวไม่มา แต่ใจเฮียก็อยู่กับหยกเสมอ”
“โกหก”
“ใช่ โกหก”
“นั่นปะไร มาหามีอะไรจะใช้ใช่มั้ย”
“น้องหยกฉลาดที่สุด เฮียเลยคิดถึงน้องหยกเสมอเวลาที่เฮียเหงา อยากได้คนเข้าใจ”
“อย่าพิรี้พิไร มีหนุ่มรอคุยเพียบ ไม่ว่างมาให้แทะโลม”
คณินยิ้มร่าเดินเข้ามาใกล้หยกมณี แล้วกระซิบกระซาบว่า “ให้ไปทำงานล้วงความลับเสี่ยบุ๊งให้” คณินผละออกมา“ได้มั้ย”
“ทองกี่เส้น”
“แล้วแต่หยก...”
“ได้ ว่างแล้วจะติดต่อไป”
ทั้งคู่ทำเหมือนจะจูบกัน แต่กลายเป็นหยกตีปากหยอกเย้าคณินแทน แล้วเดินสะบัดก้นออกไป คณินมองตามตาหวาน โบกมือลาอย่างเท่ ประมาณแล้วเจอกันน้อง
คณินกับซินแสง้วงนั่งดื่มชากันอยู่ที่ศาลเจ้า คณินรินชาใส่ถ้วยใบเล็กส่งให้ซินแส
“อาสุงไปก่อน อีกไม่นานคนอื่นๆก็ทยอยตามๆกันไป”
คณินถอนหายใจเหนื่อยๆ “ก่อนป๊าจะเกิดเรื่องร้าย ผมรินชาให้ แล้วก็ส่งให้ป๊าแบบนี้...”
ซินแสง้วงสะอึก กระพริบตาปริบๆ กรูจะเป็นเหมือนป๊ามันมั้ย ลังเลเล็กน้อยก่อนหยิบถ้วยชาขึ้นจิบ “ใช่ อาจเป็นอั๊วต่อจากอาสุงก็ได้....ชีวิตคนเราไม่แน่นอน มีขึ้น มีลง มีสูง มีต่ำ สำคัญคือเราต้องผ่านมันไปให้ได้”
“ผมกลัวว่า ผมจะมีความอดทนไม่พอน่ะสิ”
“ถ้ากลัวตั้งแต่เริ่มทำ ก็ไม่ต้องไปฝันถึงงานใหญ่ ศัตรูคนสำคัญของลื้อก็คือตัวลื้อเอง”
“ผมถึงเกลียดตัวเองไง...มียาแก้ปากหมามั้ย???”
“หืออออ อะไรของลื้อวะ”
“มันเป็นอุปสรรคใหญ่ของชีวิต ถ้าแก้ได้ ชีวิตน่าจะดีขึ้น”
“หมาบางตัวยังดีกว่าคน หมามันซื่อสัตย์ มันรักนาย ถ้าลื้อปากหมาแล้วใจยังหมาด้วย ลื้อก็ยอดคนแล้ว”
คณินกลืนน้ำลายเอื๊อก “นี่พูดจริงหรือพูดเล่น”
“ไม่รู้ คิดเอาเอง”
“งั้นไม่ขอเป็นยอดคน ขอเป็นคนธรรมดา...ที่ยิ่งใหญ่พอ”
“หึๆ ไม่หวังสูงเลยนะ”