บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 23 หน้า 10
เกษณีย์พยายามจะบีบคอเจ้าหน้าที่ เจ้าหน้าที่ปัดป้องร้องตะโกนให้คนช่วย เจ้าหน้าที่อีกคนรีบวิ่งเข้าไปช่วยจับเกษณีย์ เกษณีย์ไม่ยอมดิ้นอาละวาดใหญ่
เจ้าหน้าที่ช่วยกันล็อคตัวไว้ “ใจเย็นๆ นะครับ คนไข้ใจเย็นๆครับ”
ฉัตรชนกกับจิดาภารีบร้อนเข้ามาเห็นเข้าสภาพเกษณีย์อาละวาดพอดี
จิดาภาตกใจ “คุณเกษ”
เกษณีย์กรี๊ดดดดด จนหมดสติไป เจ้าหน้าที่ทั้งสองรีบเอาตัวเข้าไปด้านใน
ฉัตรชนกเป็นห่วง “เธอจะเป็นอะไรมากมั๊ยครับ”
“คนไข้ช็อคน่ะครับ พูดจาวนไปวนมาซ้ำๆ อาละวาดทำร้ายคนอื่น เป็นอย่างนี้หลายครั้งแล้ว”
เจ้าหน้าที่พาเกษณีย์ออกไป ฉัตรชนกกับจิดาภามองตามไป
จิดาภารำพึง “คุณเกษเธอน่าสงสารนะคะ”
“ผมก็หวังว่าสักวันนึง เค้าจะหายดีและใช้ชีวิตที่เหลือให้มีความสุขที่สุด โดยไม่ต้องเบียดเบียนหรือทำร้ายใครอีก”
จิดาภาจับมือปลอบใจฉัตรชนก
ที่สวนสาธารณะ ฉัตรชนกนั่งทอดสายตาไปไกล คิดถึงวรรณิศาผู้ที่จากไปไกลแสนไกล ฉัตรชนกน้ำตารื้น รู้สึกเสียใจที่เห็นเกษณีย์ตกอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่ขนาดนั้น ผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตเค้าล้วนแล้วแต่มีจุดจบที่ไม่สวยงาม ฉัตรชนกนึกโทษตัวเองที่อาจจะเป็นสาเหตุของเรื่องร้ายๆทั้งหมด รวมทั้งเป็นห่วงกลัวจิดาภาจะเจอโชคร้ายด้วย จิดาภาเดินเข้ามาหาฉัตรชนกพร้อมลูกโป่งสวรรค์ในมือ 1 ลูก ฉัตรชนกรีบหลบตากลัวจิดาภาจะเห็นน้ำตา
“นี่ค่ะ”
ฉัตรชนกยิ้มกลบเกลื่อน “คุณจิเอาลูกโป่งมาให้ผมทำไม ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ”
“เอามาทำให้คุณสบายใจขึ้นไงคะ คุณฉัตรลองเอาความทุกข์ ความเศร้า ความไม่สบายใจทั้งหลายที่มีอยู่ในใจ ใส่ลงไปในลูกโป่งใบนี้ซิคะ แล้วก็ปล่อยให้มันลอยไปกับสายลม ให้สายลมช่วยพัดเอาความเจ็บปวดนี่ไปให้ไกลแสนไกล ชั้นเชื่อว่าต่อไปนี้ชีวิตคุณจะมีแต่เรื่องดีๆค่ะ”
ฉัตรชนกซาบซึ้งกับสิ่งที่จิดาภาทำให้ ฉัตรชนกเพ่งมองไปที่ลูกโป่งสักครู่ แล้วปล่อยให้ลูกโป่งลอยไปตามกระแสลม
ทั้งสองมองตามลูกโป่งที่ลอยขึ้นไปบนฟ้า เสมือนฉัตรชนกได้ปลดปล่อยความทุกข์ทั้งหลายหมดสิ้นลง
เกษณีย์สะดุ้งเฮือกฟื้นขึ้นมาก็อาละวาดกรี๊ดๆ ดิ้นจากการถูกจับตัว ทำร้ายบุรุษพยาบาลปั่กๆๆ เข็มฉีดยาถูกแทงเข้าที่คอข้างกกหู เกษณีย์กรี๊ดลั่นก่อนสลบไป