บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 23 หน้า 9
ฉัตรชบาร้องไห้
ศรุตเข้ามาหา “ชบา ผมทำให้คุณเสียใจขนาดนี้เลยเหรอ ในสายตาของคุณ ผมน่ารังเกียจมากใช่มั๊ย”
“ชบาไม่ได้รังเกียจศรุตหรอกค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยรับแหวนนี้ไว้ได้มั๊ย ถือว่าผมขอหมั้นคุณนะ” ศรุตเปิดกล่องแหวน หยิบแหวนออกมา
“ชบาไม่คู่ควรกับแหวนของศรุตหรอกค่ะ ศรุตก็รู้ว่าชบา...”
“เรื่องนั้นผมไม่แคร์ ผมรักคุณมากกว่าที่จะสนใจเรื่องที่มันเกิดขึ้นระหว่างคุณกับนายอัคคี
“ศรุตไม่แคร์ แต่ชบาแคร์”
“หมายความว่ายังไง คุณแคร์อะไร ทำไมต้องแคร์ด้วย ลืมมันไปเถอะชบา สิ่งไม่ดีที่มันเคยเกิดขึ้น จะจำมันไปทำไม”
“ชบาจำ เพราะชบารักเค้า”
ศรุตถอยออกมาก้าวหนึ่ง มองหน้าฉัตรชบาด้วยความผิดหวังสุดๆ “ในที่สุดคุณก็ยอมสารภาพแล้วใช่มั๊ย”
“ถ้าศรุตมองว่าชบาเป็นคนโกหก และนี่คือการสารภาพผิด ก็แล้วแต่ศรุตจะคิดก็แล้วกัน” ฉัตรชบาจะเดินออกไป
ศรุตพูดขึ้น “ขอแค่โอกาสไม่ได้เหรอชบา” ฉัตรชบาชะงัก แต่ยังไม่หันมา ”แต่งงานกับผมเถอะนะ ผมรักคุณ”
“ชบาขอโทษนะ ชบาทำไม่ได้จริงๆ”
ฉัตรชบาเดินออกไป ศรุตมองตามด้วยความเสียใจ
ในห้องทำงานของสารวัตร
คมอ้อนวอน “สารวัตรต้องช่วยผมนะครับ เพราะผมให้ข้อมูลกับตำรวจ ไอ้เสี่ยเป้ามันก็เลยตามล่าผม มันกะจะเอาให้ตาย ผมต้องการที่อยู่ที่ปลอดภัยและก็ตำรวจคอยคุ้มกันครับ”
“ได้...ผมจะจัดการให้เพื่อความปลอดภัยของคุณ”
“ขอบคุณครับ” คมโล่งใจที่ตัวเองจะมีคนคุ้มกัน
โรงพยาบาลจิตเวช เกษณีย์เดินเล่นชมนกชมไม้อยู่ในสนามหญ้า โดยมีเจ้าหน้าที่คอยควบคุมอยู่ใกล้ๆ เกษณีย์เอาดอกไม้ดอกหญ้ามาทำเป็นสร้อยคอ
“คุณฉัตรพาเกษไปซื้อสร้อยหน่อยนะคะ สวยๆ ชอบๆ”
“คุณเกษณีย์คะ ถึงเวลาเข้าห้องพักแล้วค่ะ ออกมาเดินเล่นนานแล้ว เดี๋ยวจะไม่สบายนะคะ...ไปค่ะ” เจ้าหน้าที่จะประคองเกษณีย์เข้าไปด้านใน
เกษณีย์สะบัดมือและโวยวาย ”แก...นังวรรณิศา แกจะแย่งคุณฉัตรไปจากชั้น ไม่มีทาง คุณฉัตรเค้าขอชั้นแต่งงานแล้ว นี่ไงแหวน สวยไหมล่ะ แกต้องตาย อีบ้า ชั้นจะฆ่าแก”