บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 14 หน้า 10
บุญส่งเดินหิ้วกระเป๋าออกมา สมทบกับกำนันแย้ม หมออ่วม กอ เตรียมออกเดินทาง
สุภัทรนั่งจิบกาแฟ อ่านตำราโบราณคดีอยู่เห็นเข้าก็เอ่ยทัก “นั่นพวกคุณจะไปไหน”
“พวกผมกำลังจะเข้าป่า” กำนันแย้มตอบ
สุภัทรแปลกใจ “เข้าป่า ? จะล่าสัตว์งั้นเหรอ ?”
“พวกผมจะไปตามหาเหล็กไหลที่ภูพระนางมาทำศาสตราวุธเพื่อปราบเจ้าแม่นาคี ดอกเตอร์จะไปด้วยกันมั้ยล่ะ” หมออ่วมชวน
“ไม่ล่ะครับ ผมเป็นแค่นักโบราณคดี มาที่นี่เพื่อศึกษาหาข้อมูลทางประวัติศาสตร์ ไม่เคยคิดจะผจญภัยเข้าป่าหาของวิเศษอะไรเทือกนั้น”
กอตอกกลับ “ลูกชายมีเมียเป็นงู ดอกเตอร์ไม่กลัวมั่งหรือไง”
สุภัทรขมวดคิ้วทำหน้างงไม่เข้าใจสิ่งที่กอถาม “หมายความว่ายังไง”
“ก็หมายความว่านังคำแก้วเป็นร่างนึงของเจ้าแม่นาคีน่ะสิ”
สุภัทรนิ่งอึ้งไปครู่ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ “นี่คิดว่าผมเป็นเด็กอมมือหรือไงถึงจะเชื่อเรื่องหลอกเด็กพรรค์นี้”
“มันฆ่าลูกชายผมไปแล้ว คนต่อไปอาจจะเป็นลูกชายดอกเตอร์ก็ได้” กำนันแย้มเสียงเข้ม
“เชิญพวกคุณเถอะ ผมยังมีอะไรต้องทำอีกเยอะแยะ” สุภัทรส่ายหน้าเชิงไร้สาระ แล้วอ่านตำราต่อ
บุญส่งเห็นสุภัทรไม่สนใจสิ่งที่พวกเขาพูดก็เลิกเซ้าซี้ “ดอกเตอร์ไม่เชื่อก็ช่างเขาเถอะ ! เกิดเรื่องเมื่อไหร่เดี๋ยวก็รู้เอง เราออกเดินทางกันได้แล้ว”
คณะเดินทางของกำนันแย้มพากันเดินจากไป ที่ต้นไม้นอกหน้าต่าง งูเขียวสองตัวจ้องมองมาในเรือนรับรอง ก่อนจะพากันเลื้อยหายไปอย่างรวดเร็ว
งูเขียวสองตัวเลื้อยมาตามทาง ก่อนจะแปลงกายเป็นร่างโปร่งใสทีละตัว เลื่อมประภัสร์กับฉัตรสุดาหันมองหน้ากัน ท่าทางโกรธแค้น
เลื่อมประภัสร์เสียงเขียว “พวกมันกัดไม่ปล่อย คราวนี้ถึงขั้นบุกป่าฝ่าดงตามหาเหล็กไหลเลยเหรอนี่”
“ลงมือกำจัดพวกมันก่อนเลยดีกว่า” ฉัตรสุดาโกรธ
“แต่พวกมันมีว่านพญาลิ้นงู”
“ข้าจะลองเสี่ยง”
“ไม่จำเป็นหรอกฉัตรสุดา ภูพระนางเต็มไปด้วยภยันตรายและภูตผีปีศาจ ไม่เคยมีใครไปที่นั่นแล้วรอดชีวิตกลับมา ปล่อยให้พวกมันรนหาที่ตายตายกลางป่านั่นแหละ”
“ขอให้เป็นเช่นนั้นเถอะ เจ้าแม่จะได้หมดเสี้ยนหนามเสียที” ฉัตรสุดาใจเย็นลง เห็นด้วยกับเลื่อมประภัสร์