บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 14 หน้า 9
เช้าวันใหม่ คำแก้วจัดสำรับกับข้าวไว้รอท่าทศพล ทศพลเดินเข้าบ้านมาพอดีชะงักไปนิดเมื่อเห็นคำแก้วเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะยิ้มให้
“มาพอดีเลย ฉันว่าจะไปตามพี่อยู่ ข้าวกำลังร้อนๆ พี่จะกินเลยมั้ย”
ทศพลมองหน้าคำแก้วแล้วเหลือบไปมองกับข้าว 2-3 อย่างหน้าตาน่ากิน “พี่ไม่ค่อยหิวจะกินก็กินก่อนเลย” ทศพลยิ้มบางให้คำแก้วแล้วทำท่าจะผละไป
“นั่นพี่จะไปไหน”
ทศพลหยุดชะงัก แต่ไม่ยอมหันมามองหน้าคำแก้ว “ขุดดินยกร่องแปลงผัก”
“ไม่กินข้าวกินปลาเสียหน่อยเหรอพี่ เดี๋ยวก็เป็นลมเป็นแล้งกันพอดี”
ทศพลไม่ฟังเสียง แบกจอบเดินออกจากกระต๊อบไป คำแก้วขมวดคิ้ว เหลือบมองกับข้าวที่ทำไว้แล้วถอนใจ
ทศพลขุดดินอย่างขะมักเขม้น ทศพลยกมือปาดเหงื่อ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วชะงัก ทศพลเห็นลำเจียกกำลังเดินผ่านพลางยิ้มหวานให้ ทศพลเบิกตาโพลง แต่พอกะพริบตา ภาพลำเจียกหายไปกลายเป็นหญิงชาวบ้านเดินผ่านไป ทศพลสะบัดหัวตั้งสติ กำลังจะขุดดินต่อก็เหลือบไปเห็นดอกไม้ใกล้ๆ แปลง “ดอกลำเจียก...”
ภาพในหัวทศพล ลำเจียกยิ้มหวานมาให้แว้บขึ้นมา “ลำเจียก…” ยิ่งคิดถึง ยิ่งเห็นเห็นภาพหลอน ทศพลรู้สึกร้อนรุ่มแปลกๆ เหงื่อแตกพลั่ก หายใจแรงขึ้น เกิดอารมณ์กำหนัดขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว ทศพลพยายามสูดหายใจเข้าออกลึกๆ เพื่อเรียกสติ ระงับอารมณ์ ทศพลพยายามขุดดินเพื่อสลัดความคิดฟุ้งซ่านในหัว
บุญส่งเดินไปเดินมา เก็บเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นใส่กระเป๋าเดินทางที่วางอยู่บนเตียง พิมพ์พรกับเจิดนภานั่งอยู่ใกล้ๆ
พิมพ์พรหน้างอหงอยจนบุญส่งต้องเดินเข้ามาปลอบ “พ่อไปไม่กี่วันเดี๋ยวก็กลับ”
“พิมพ์ขอตามไปหาเหล็กไหลด้วยไม่ได้เหรอ” พิมพ์พรเง้างอด
“มันอันตราย รอพ่ออยู่ที่นี่น่ะดีแล้ว”
“เธอจะได้อยู่ใกล้ชิดกับทศพลสมใจไง” เจิดนภารีบห้ามเพราะกลัวพิมพ์พรจะตามไปด้วยจริงๆ แล้วไม่วายต้องลากเธอไปด้วยอีก
“พลขลุกอยู่กับนังคำแก้วทั้งวันทั้งคืน ไม่สนใจฉันเลย” พิมพ์พรหน้าเศร้า
“ไอ้หนุ่มนั่นมันหน้าโง่ สมสู่อยู่กินกับงูยังไม่รู้ตัวอีก”
พิมพ์พรบอกบุญส่งแววตามีความหวัง “พ่อต้องเอาเหล็กไหลกลับมาปราบนังงูผีให้ได้นะ พิมพ์จะรอ”
“ตราบใดที่นังงูผีมันยังลอยนวล พ่อคงนอนตายตาไม่หลับ” บุญส่งอาฆาตแค้น
“อยู่ทางนี้ หนูกับพิมพ์จับคอยจับตาดูนังคำแก้วไม่ให้คลาดสายตา” เจิดนภารับปาก
“ระวังตัวด้วย พ่อไปล่ะ” บุญส่งร่ำลาพิมพ์พรแล้วลงจากเรือนรับรองไป