บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 14 หน้า 6
คำแก้วนั่งอยู่ที่แคร่ วิตกกังวลถึงเรื่องความปกติในตัวเธอ คำแก้วคิดถึงตอนที่ลอกคราบ และกลายร่างเป็นงูเจ้าแม่นาคี
ทศพลเอาผ้าผวยมาห่มให้คำแก้วคลายหนาว “คิดเรื่องกำนันแย้มอยู่เหรอ... อย่าไปใส่ใจเลย เขาจะคิดยังไงก็ช่าง เราเปลี่ยนความคิดเขาไม่ได้”
“พี่เชื่อเรื่องที่พวกกำนันแย้มหาว่าคำแก้วเป็นงูหรือเปล่า” คำแก้วถามหยั่งเชิง
“พุทโธ่ ! ใครจะไปเชื่อ พวกนั้นหลอกว่าคำแก้วเป็นงู จะได้ไล่พี่กลับกรุงเทพฯ แผนตื้นๆ พี่รู้ทันหรอก”
“แล้วถ้าคำแก้วเป็นงูขึ้นมาจริงๆ ล่ะ”
“พี่ก็จะยอมให้คำแก้วรัดให้ตายเลย...แบบนี้ๆ” ทศพลกอดรัดคำแก้ว แล้วหอมซ้ายทีขวาทีด้วยความรัก
“พอได้แล้ว ! คำแก้วช้ำไปทั้งตัวแล้ว!”
“พี่รักคำแก้วนะ แล้วคำแก้วล่ะ รักพี่หรือเปล่า”
คำแก้วพยักหน้า พูดเบาๆ “รัก...”
“อะไรนะ ไม่ได้ยิน”
คำแก้วพูดดังขึ้น “รัก”
ทศพลแกล้งไม่ได้ยิน “ห๊ะ?”
“บอกว่ารักไง รักๆๆ ได้ยินหรือยัง”
ทศพลโอบกอดคำแก้วแน่น ยิ้มอย่างมีความสุข คำแก้วหันมองหน้าทศพลเห็นส่งยิ้มละมุนมาให้ก็รู้สึกสังหรณ์ใจกลัวว่าจะเสียเขาไป
เมืองอินทร์นั่งอยู่หน้าหิ้งพิธี ในมือมีธงสามชายที่กำลังใช้เทียนไขลงอักขระคาถาอยู่ เมืองอินทร์เป่าพ่วงใส่ธงสามชาย แล้วส่งให้ลำเจียกที่นั่งพนมมือก่อนจะรับไปอย่างงงๆ
“อะไร ?”
“มนต์เสน่ห์ธงสามชาย ข้าเขียนชื่อเอ็งกับชื่อไอ้หนุ่มนั่นลงไปในนั้นธงแล้ว เอ็งเอาไปปักที่ยอดต้นไม้สูงๆ ลมจะนำมนต์เสน่ห์ในธงนี่ไปหามัน”
“จะได้ผลแน่เหรอ”
“ถ้าไม่เชื่อ เอ็งก็ไม่ต้องเอา”
ลำเจียกรีบตะครุบธง “เอาจ้ะเอา”
“มนต์ของข้าจะทำให้มันเกิดความรัญจวนใจ เอาแต่คิดถึงเอ็ง ร่ำร้องหาเอ็งตลอดเวลา ไม่เกิน 3 วันมันจะร้อนรนจนทนไม่ไหวตามเอ็งมาถึงที่นี่”
“แล้วหลังจากนั้นล่ะ”
“อีโง่! เอ็งก็จับมันทำผัวสิวะ”
ลำเจียกมองธงแล้วยิ้มอย่างหมายมั่นปั้นมือ