บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง เสือ ตอนที่ 13 หน้า 3
“โชคดี”
“เช่นกัน”
วันวิสาขัดใจ สายฟ้าฟาดลงอย่างแรง ราวกับสายฟ้าฟาดลงใกล้ๆนี่เอง วันวิสาตกใจสุดขีด...กรีดร้อง, ผวาพรวดเข้าซุกกอดภรพทันที เนิ่นนาน
“กลัวมากก็กอดให้แน่นๆ”
วันวิสารู้ตัว เสียฟอร์ม ผละถอยออกทันที
“อยู่ใกล้ๆฉัน...มีอะไรต้องกลัวอีก”
วันวิสาไม่ยอมหันกลับมา ภรพขยับเข้ากอด...แนบชิด ลมหายใจรดต้นคอ วันวิสาต่อสู้กับอารมณ์ตัวเองอย่างหนัก
”นายอย่าทำอย่างนี้นะ”
“ตอนเธอไม่สบาย ฉันก็กอดเธอไว้อย่างนี้ หายดีแล้วจะขอบใจกันซักคำก็ไม่มี”
วันวิสาหันขวับ...แต่ไม่ทันที่จะเอ่ยวจีใดๆเพราะ....
ท่านกลางสายฝนที่เทลงมาอย่างหนัก ได้ยินแต่เสียงวันวิสาพร่ำพูด “ฉันเกลียดนาย...ฉันเกลียดนาย”
น้ำฝนที่ขาดเม็ดแล้ว แต่ที่ยังค้างตามใบไม้ ชายคาร่วงหยดเบาๆ
ภรพมุดออกมาจากมุ้ง ด้วยความรู้สึกหลายอย่าง..เขาไม่ รู้ว่าควรทำตัวอย่างไร...ภรพขยับออก
วันวิสานอนตะแคงหันหลังให้... น้ำตาไหลด้วยตามรู้สึกหลายอย่างประดังประเด “ฉันเกลียดนาย....ฉันเกลียดนาย”
จู๋ที่หัวฟูงัวเงีย กางมุ้งอีกหลังให้ภรพ
“จู๋บอกนายหัวแล้ว ว่าเอามุ้งหลังนี้ไปสำรองไว้แต่แรกก็สิ้นเรื่อง ฉุกเฉินยังงี้ลำบากจู๋ทุกที”
“เลิกบ่นได้แล้วโว้ย นอนๆๆ” ภรพมุดมุ้ง
“นายหัวไปทำอีท่าไหน คุณผู้หญิงถึงไล่ส่งมายังงี้”
“อั๊วมาของอั๊วเองโว้ย ไม่ได้มีใครไล่”
“นายหัวนะนายหัว เสียเชิงชายหมด ทำไมต้องให้จู๋คอยสอนด้วยก็ไม่ รู้ ผู้หญิงน่ะเอาอกเอาใจซะหน่อยก็เลิกงอนแล้ว ทำผิดอะไรไปก็ขอโทษซะขี้คร้านจะอ่อนเป็นขี้ผึ้งไฟลน นายหัวรู้จักไหมขี้ผึ้งไฟลนน่ะ”
“หุบปากไปเลยไอ้จู๋ อั๊วจะนอนโว้ย”
จู๋มุดกลับไปในมุ้งตัวเอง
ภรพใคร่ครวญอยู่เหมือนกัน...เขาควรจะขอโทษ?