บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 18 หน้า 10
“แล้วถ้าอาจารย์ปู่ทำบุญมาจริงๆ ทำไมถึงต้องถูกมันเล่นงานจนตาบอดด้วย” เดชมองตาหนานจรวย สงสาร หนานจรวยเอาไม้เท้าเขกหัว “โอ๊ย อีกแล้ว อูย...”
“เอ็งไม่ต้องมาสงสารข้า ตาข้าบอดรึไม่ไม่สำคัญ สิ่งสำคัญมันอยู่ที่แรงกิเลส ทำให้ใจเราบอดหรือไม่ต่างหาก”
รัชโรจน์เข้าใจ “เหมือนไอ้โขน ที่ถูกความพยาบาทบังตาไว้ จนยอมทำทุกอย่างเพื่อแก้แค้นใช่ไหมครับ“ หนานจรวยพยักหน้ารับ
สนทรรศน์สงสัย “อาจารย์เชื่อเรื่องอสูรแล้วเหรอครับ”
“ตั้งแต่เกิดเรื่องที่บ้านสนทรรศน์ ผมก็พยายามจะคิดว่าอสูรเป็นเรื่องเหลวไหล แต่ความรู้สึกลึกๆ มันก็ยังมีอะไรสงสัยคาใจ จนกระทั่งผมได้อ่านจดหมายสั่งเสียของลุงกษิดิษ.....”
“ผมให้อุ้ยไว้ เพราะอยากให้อุ้ยเห็นว่า พ่อของผมยอมสละทุกอย่างเพื่อพิสูจน์เรื่องอสูร”
“มันถึงทำให้พี่สะกิดใจว่าพี่ยังไม่เคยพิสูจน์ข้อสงสัยอย่างถึงที่สุด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องปีศาจตะขาบ หรือ เรื่องเทพศตบาท ยิ่งคิดทบทวน ก็ยิ่งเห็นว่าตั้งแต่คุณยายใหญ่ติดต่อเข้ามา ที่บ้านมีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นหลายอย่าง”
รัชโรจน์นึกถึงตอนที่หุ้นส่วนของโอฬารตายเพราะพิษตะขาบ
สุดาดวงตกใจ “ตายแล้ว! คุณพจน์ หุ้นส่วนคนใหม่ ที่จะมาลงทุนกับเราเหรอคะ”
“เค้าเป็นอะไรตายล่ะครับคุณพ่อ”
โอฬารพยักหน้ารับ “ตำรวจยังชันสูตรอยู่ อาจจะตายเพราะแพ้พิษตะขาบ”
ตอนที่เธียรสติแตก ตามหาพระขรรค์ เธียรโดนจับมัดไว้ ดิ้นไม่หยุด ตาแข็งค้าง “ปล่อยกู ปล่อยกู เอาของกูคืนมา เอาของกูคืนมา”
ผอ.สินชัยยืนอยู่กับรัชโรจน์และสนทรรศน์ ทั้งหมดเครียดกันมาก
ตอนที่รัชโรจน์ใช้กระจกส่องดาวเวียง แล้วเห็นเป็นตะขาบ ดาวเวียงเดินลงมา ดาวเวียงหันขวับมาเจอ ในกระจกเห็นเป็นภาพตะขาบยักษ์ ตาแดงวาบ กระจกแตก ร้าว
ตอนที่รัชโรจน์รู้จากนัยน์เนตรว่าก่อนมาเขาใหญ่ วรนาฎมาหา “เนตรไม่ได้โกหก คุณยายไปหาเนตรที่บ้าน แล้วเนตรก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย รู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ที่นี่แล้ว”
ตอนที่รัชโรจน์ถามวรนาฏเรื่องไปหานัยน์เนตรก่อนไปเขาใหญ่
“ไม่จริงเลย นัยน์เนตรเอาที่ไหนมาพูดกัน”
ตอนที่รัชโรจน์เห็นรอยเมือกในรถแท็กซี่ที่เนตรขับไป รัชโรจน์เหลือบเห็นรอยเหมือนงูเลื้อยที่กระจกประตูข้างคนขับที่เปิดอ้า รัชโรจน์มุดเข้าไป เห็นคราบเหนียวๆบนเบาะ