บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 18 หน้า 8
สนทรรศน์ลืมตา รู้สึกตื่นเต้นกับสิ่งที่เห็นในสมาธิ หันไปที่หนานจรวย หนานจรวยขยับตัว “อาจารย์ปู่ เมื่อกี๊ผมนั่งสมาธิ กำหนดลมหายใจอย่างที่แม่ชีแสงบุญท่านบอก แล้วผมก็เห็นตัวผมเอง เห็นอาจารย์ปู่ แม่ชีแสงบุญ คุณยายวรนาฎ อุ้ย แล้วก็พ่อของอุ้ย ...เป็นคนในยุคของเมืองเชลียง....มันเหลือเชื่อมาก”
“ข้าก็เห็นเหมือนเอ็ง”
“อะไรนะ....”
“ในที่สุดข้าก็ได้คำตอบว่าทำไมเราสองคนถึงได้มาพบกันในชาตินี้ สนทรรศน์”
“อาจารย์ปู่กำลังจะบอกผมว่าภาพที่ผมเห็นคือ อดีตชาติของอาจารย์ปู่กับผม”
“และของอสูร.....”
“แสดงว่าที่เราคิดว่าเราเป็นฝ่ายธรรมะ มาปราบอธรรมก็ผิดทั้งหมด เรานี่แหละเป็นฝ่ายอธรรม”
หนานจรวยกับสนทรรศน์นิ่งอึ้งทั้งคู่
รอยพระขรรค์ที่ปักต้นไม้ เดช รัชโรจน์ เธียร ทุกคนอยู่ในชุดสะพายเป้ เดินป่า
เดชชี้ “นี่ไงรอยพระขรรค์ยังอยู่เลย ตรงนี้แหละ ฉันปาเต็มแรง กะปักอกมันเน้นๆ แต่มันดันไวกว่า สุดท้ายเลยโดนล่อซะน่วม”
เธียรถามย้ำ “แล้วพอตำรวจมา อสูรก็หายแว้บ นายก็โดนหิ้วปีกไป”
เดชพยักหน้ารีบ “ใช่ แต่อสูรจะเอาพระขรรค์ไปได้ยังไง แค่จับมันก็ต้องร้องกรี๊ดแล้ว ฉันว่าเราต้องเร่งตามหาอาจารย์ของฉันก่อน ท่านเป็นคนเดียวเท่านั้น ที่จะบอกวิธีสู้กับเทพศตบาทได้” รัชโรจน์มองสำรวจไปรอบๆ เห็นสร้อยประคำของหนานจรวยหรือเครื่องรางขาดตกอยู่ที่พงหญ้า รีบหยิบขึ้นมาดู เดชเห็นรีบเข้าไปแย่ง “นี่...นี่มัน” เดชตะโกนหา “อาจารย์ๆ“
ที่ริมน้ำตก เดชร้อนรน มองหาไปตามพื้น เห็นสร้อยประคำที่ขาดอีกส่วนตกอยู่ที่ริมน้ำตก เดชเข้าไปหยิบขึ้นมาดู “ใช่ ใช่ ของอาจารย์แน่ๆ” เดชมองน้ำตก ใจเสีย “ไม่ ต้องไม่ใช่แบบนี้ อาจารย์ อาจารย์ ไอ้เดชมาแล้ว ไอ้เดชมาช่วยอาจารย์แล้ว” มีแต่เสียงเดชที่สะท้อนกลับมา เดชเศร้าใจ ทรุดลงไปคร่ำครวญ “ฉันมันโง่เอง ไม่ยอมฝึกวิชาที่อาจารย์พร่ำสอน มัวแต่บ้าตั้งสำนัก อวดอ้างตัวเองไปวันๆ วันนั้น ถ้าฉันฆ่าอสูรได้ เรื่องคงไม่เป็นแบบนี้ อาจารย์ ฮื่อๆ อาจารย์”
เธียรกับรัชโรจน์มองเดช สงสาร จู่ๆ เธียรก็ขนลุกจับต้นคอ “โรจน์ พี่ว่ามันแปลกๆว่า พี่ขนลุกไงไม่รู้ว่ะรึว่าผีหนานจรวยอยู่แถวนี้วะ”
“ปู่ นี่ไม่ใช่เวลามาพูดเล่นนะครับ”
เสียงดาวเวียงเรียก “คุณรัชโรจน์เจ้าคะ”
เธียรกับรัชโรจน์อึ้งมองหา ดาวเวียงค่อยๆ ปรากฏร่างขึ้น ทั้งสองตะลึง
“นังผีตะขาบ” เดชเอาประคำที่ถือมาขว้าง ดาวเวียงร้องกรี๊ด หายไป