บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 18 หน้า 7
“ข้า.. ข้าจะไปหาพ่อจ้าว ข้าจักไปเล่าความจริง”
คำแก้วทัดทาน “มิได้ ข้าไม่ยอมให้พี่ไป ถ้าพี่พูด ชีวิตของพี่ศรีอินทร์ก็จักหาไม่”
คำหยาดสบตาคำแก้ว รู้ทันความรู้สึกของน้องสาว “แต่ข้าทนเห็นเจ้าโขนรับโทษตาย ทั้งๆ ที่ไม่ผิดเยี่ยงนี้มิได้”
“ไม่ผิดกระไร มันบังอาจข่มเหงพี่ แล้วยังมิยอมสำนึก หากขุนศรีอินทร์มิไปช่วยไว้ พี่จะเป็นเยี่ยงไร” คำแก้วกับคำหยาดมองหน้ากัน เพราะคำหล้าพูดไปโดยไม่รู้ความนัย คำหล้าเอ่ยต่อ “แลหากความนี้ รู้ไปถึงหูพระยาโกษา อโยธยาจักมองเมืองเชลียงของเราเป็นเยี่ยงไร พ่อจ้าวจักเอาหน้าไปไว้ที่ไหน พี่คำหยาด พี่มิใช่หญิงสามัญ พี่จักทำตามใจตัวมิได้”
คำหยาดหนักใจ มองออกไปนอกหน้าต่าง ยังลานลงทัณฑ์ แว่วเสียงโหยหวนของโขนดังมา
โขนถูกมัดมือทั้งสองโยงกับเสาใหญ่กลางลาน ทหารโบยจนโขนสลบ ที่แผ่นหลังเต็มไปด้วยรอยแส้ ทหารคนหนึ่งเอาน้ำเกลือมาสาดใส่โขน โขนฟื้นร้องอย่างเจ็บปวด ทหารอีกคนพยักหน้าให้ทหารคนแรกโบยต่อ โขนเจ็บปวด ร้องจนไม่มีเสียงจะร้อง
เช้าวันต่อมา ขุนพลศรีอินทร์เดินมาหยุดที่หน้าลานลงทัณฑ์เห็นโขนยังถูกมัดมือโยงไว้สลบอยู่ ขุนพลศรีอินทร์ชักดาบออกมา เดินไปที่โขนทำท่าเหมือนจะฟัน
โขนลืมตา “นี่ข้ายังมิตายดอกรึ”
“เอ็งเพียงโดนโบยสามสลบเท่านั้น...”
“เอ็งก็เลยจักมาฆ่าข้างั้นเหรอ เอาซิ ฆ่าเถิด ข้าจักได้พ้นทรมาน”
“ข้ามิได้...”
พอดีกับปุโรหิตเข้ามาพร้อมทหาร “ศรีอินทร์“ ขุนพลศรีอินทร์หันไปเห็นพ่อ อึ้ง “ท่านพ่อเมืองสั่งให้ลงทัณฑ์ นักโทษตอนรุ่งสาง ไฉนเจ้าจึงชักช้าอยู่”
ขุนพลศรีอินทร์เข้าตัดเชือก ทหารเข้ามาหิ้วปีก
“ฆ่าข้าเถิด บั่นคอข้าบัดเดี๋ยวนี้ ข้าไม่อยากโดนเผาทั้งเป็น”
“ไม่มีผู้ใดขัดโองการของท่านพ่อเมืองได้ ทำใจยอมรับกรรมที่เอ็งทำเถิดไอ้โขน เอ็งอย่าได้ผูกพยาบาทอาฆาตต่อกันเลย”
ทหารหิ้วปีกโขนไป โขนร้องไห้
บนกำแพงเมืองพระยาเชลียงและธิดาทั้งสามยืนดูการลงโทษทัณฑ์อยู่ แววตาของพระยาเชลียงนิ่งไม่สะทกสะท้าน ผิดกับคำหยาด คำหล้า คำแก้วที่สะเทือนใจ ขุนพลศรีอินทร์กับปุโรหิตเดินกลับเข้ามา ปุโรหิตเข้าไปรายงาน คำหยาดสบตาขุนพลศรีอินทร์ต่างคนต่างรู้สึกผิดกับสิ่งที่ต้องทำ