บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 14 หน้า 3
“มันซ่อนรถไว้ตรงนี้แล้วเดินเท้าเข้าป่า เพื่อให้เราติดตามยากขึ้น”
“นี่เป็นทางลัดไปเมืองลา” ซานแปงสงสัย “หรือพวกมันจะหนีไปที่นั่น”
หลาวเปิงยิ่งกังวลและเป็นห่วงแพรนวลมาก หันไปบอกครูบุญสิงห์
“ผมกับซานแปงจะรีบพาทหารไปช่วยแม่หญิงแพรนวล พ่อบุญสิงห์กลับไปรอฟังข่าวที่หอคำเถอะครับ”
“ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองคนดีให้ปลอดภัย”
หลาวเปิง ซานแปง ทหารเวียงขินและทหารไทยถืออาวุธปืนสั้นและปืนยาวเดินเข้าป่าไปอย่างระมัดระวังตัว
ครูบุญสิงห์มองตามอย่างเอาใจช่วย
ร้านอาหารกึ่งผับหรูในเชียงราย บรรยากาศภายในร้านอาหารมีนักดนตรีเล่นเพลงเพราะ ๆ ขับกล่อมแขกที่มารับประทานอาหารและกินเลี้ยงสังสรรค์กัน นาตยานั่งซบไหล่เขตต์ฟังเพลงอย่างมีความสุขอยู่มุมด้านในสุดของร้าน เขตต์ก้มหน้าอ่านข้อมูลเกี่ยวกับประวัติและวัฒนธรรมเมืองเวียงขินผ่านเว็บในโทรศัพท์มือถือ ไม่สนใจเสียงเพลงและผู้หญิงข้างกาย นาตยาชำเลืองมองเขตต์ก้มหน้าอยู่กับโทรศัพท์ จึงคว้าแก้วเครื่องดื่มมาป้อนเขตต์เพื่อเรียกความสนใจของเขากลับมาที่เธอ “ดื่มหน่อยสิคะ”
“อย่าเพิ่ง” เขตต์ยกมือขึ้นปัดแก้วเครื่องดื่มออกอย่างสุภาพ เพราะกำลังดูรูปผู้หญิงเวียงขินในชุดพื้นเมืองไทเขินที่คล้ายกับชุดของแพรนวลด้วยความสนใจ นาตยาวางแก้วเครื่องดื่มลง แอบหงุดหงิดที่เขตต์มัวแต่สนใจอย่างอื่นมากกว่าเธอ เขตต์เห็นรูปแพรนวลใส่ชุดไทเขินรวมอยู่ในภาพที่เขากำลังดูอยู่ “แพรนวล”
นาตยาหันขวับเมื่อได้ยินเขตต์เรียกชื่อภรรยาของเขา เขตต์ชะงัก เลื่อนรูปกลับมามองให้ชัด ๆ อีกครั้ง แต่รูปนั้นกลับไม่ใช่แพรนวลอย่างที่เห็นเมื่อครู่ สายเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือเขตต์ปรากฏเป็นชื่อปราณีโทรเข้ามา
เขตต์ตกใจ ไม่กล้ารับสายในร้านอาหารเพราะกลัวปราณีจะสงสัย นาตยาแกล้งถามหน้าซื่อ “ไม่รับเหรอคะ?”
ห้องพักภาคในโรงแรม ภาคปิดหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ อึกอักตอบปราณีทางโทรศัพท์
“เขตต์คงติดงานอยู่” ภาคสงสัย “คุณน้ามีอะไรรึเปล่าครับ”
ปราณีถามภาคด้วยความอยากรู้ “ภาคเจอแพรแล้วเป็นไงบ้าง? มีโอกาสจะคืนดีกับเขตต์มั้ย?”
ภาคเดินมาหยุดอยู่ริมหน้าต่างที่เห็นวิวสวยของเชียงรายยามค่ำคืน คุยกับปราณี
“แพรทำตัวแปลก ๆ แต่ก็ดูสดใสขึ้น”
ปราณีนั่งลงตรงโซฟา สีหน้าไม่ค่อยสบายใจนัก
“น้าโทรไปหาแพรเมื่อกี้ หลานแม่บ้านบอกว่าแพรเข้านอนตั้งแต่เย็นอีกแล้ว หวังว่าแพรจะนอนเยอะเพราะความเครียดไม่ใช่เพราะเตียงอาถรรพ์นั่น”
“เตียงอาถรรพ์?”