บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ระบำไฟ ตอนที่ 24 หน้า 10
ยูอิมองพัดชา ราวกับว่าจำได้ว่านี่คือพัดชา ยูอิเงื้อมือจะตีพัดชา“หายไปไหนมา เรียกตั้งนาน ลูกค้าเข้าร้านรู้หรือเปล่า”
“พัดขอโทษค่ะ โอก้าซังลงโทษพัดเถอะค่ะ” พัดชาจับมือยูอิจะให้ตีตัวเอง ตีๆๆ
ยูอิขืนมือไว้ จับพัดชาให้ปล่อยตัวเอง “เธอเจ็บปวดเพราะไอ้ผู้ชายคนนั้นมาพอแล้ว ฉันเสียใจ ฉันไม่ได้ปกป้องเธอเลย ฉันไม่ตีเธอหรอก เธอเจ็บ ฉันก็เจ็บ” พัดชายิ่งเจ็บปวด เอามือยูอิตีตัวเองมากขึ้น “ไอ้เดฟไม่อยู่แล้ว ไม่มีใครทำร้ายเธอแล้วพัดจัง” ยูอิมองไปที่บันไดหลังร้าน
ตอนนั้น เดฟเมาหนักมาก โวยวายหาเรื่องทำร้ายยูอิ ยูอิไม่ทนอีกต่อไป ต่อสู้ผลักเดฟออก เดฟซึ่งเมามากทรงตัวไม่อยู่กลิ้งตกบันไดลงมา หัวกระแทกกับมุมแหลมๆอย่างแรง เลือดนอง ยูอิยืนมือไม้สั่น
“ไอ้วิตถาร มันไม่รู้จักพอ มันข่มเหงเอาเปรียบลูกบุญธรรมของฉัน ฉันรู้ แต่ฉันตอนนั้นมันเห็นแก่ตัว ฉันทำเป็นหลับหูหลับตาเพราะฉันกลัวมันทำร้าย พอพัดชาหนีไป ฉันถึงได้รู้ว่าฉันผิด ผิดที่ไม่ปกป้องเธอ ผิดที่ไม่ลุกขึ้นสู้ แต่ในที่สุด ผัวเฮงซวยของฉันมันก็ตกเป็นทาสเหล้า มันตกเป็นทาสราคะ มันทำตัวมันเองจนตาย”
พัดชาเบือนหน้ามองยูอิ เพิ่งสำนึกในสิ่งที่เกิดขึ้น “โอก้าซัง ไม่เป็นไรหรอกนะคะ พัดไม่โทษโอก้าซังเลย พัดเองก็เห็นแก่ตัว”
“พัดชา....พัดชา....”
“พัดไม่เคยมองเห็นมุมของผู้ให้ พัดมีแต่คิดจะได้ คิดแต่จะเป็นผู้รับ พัดวาดหวังความรักความอบอุ่นจากครอบครัวสวยหรู เมื่อพัดไม่ได้ พัดก็ไปแย่งเอาจากคนอื่น พัดเกลียดเดฟ แต่แล้วพัดก็ทำตัวเหมือนเดฟ ตกบ่วงกิเลสราคะ ทำร้ายทั้งตัวเอง ทำร้ายทั้งโอก้าซัง พัดขอโทษ”
ยูอิมองหน้าพัดชา สักพักเดียวแววตายูอิว่างเปล่า “พัดชา.....เธอเห็นพัดชาไหม”
“โอก้าซัง”
“พัดชา ลูกบุญธรรมของฉัน เขารู้หรือยังว่าเขามีคนที่รักและเป็นห่วงเขา”
พัดชาทรุดตัวลงนั่งกอดขายูอิร้องไห้
ตรีประดับเดินเหงาๆ ดูนิ้วตัวเองที่ถอดแหวนแต่งงานกับเทศราชออกไปแล้ว ครุ่นคิดว่าทำถูกหรือผิดเพราะตอนนี้คิดถึงเทศราชจับใจ
เธอนึกถึงความดีที่เทศราชเคยทำให้ เทศราชไปปลอบตรีประดับถึงบ้านสวนตอนที่รู้ว่าพยสนอกใจ ตรีประดับได้รู้เรื่องที่เทศราชแอบรักตนเองมาตลอด จากโปสการ์ดที่ส่งมาทุกใบ ตรีประดับเห็นรูปถ่ายพรีเวดดิ้งที่เทศราชแอบถ่าย snapshot ตรีประดับคนเดียว สร้อย clover ที่เทศราชแอบซื้อที่ Sawara แล้วตอนนั้นไม่มีโอกาสได้ให้เพราะพยสมาชิงบอกรักไปแล้ว ตรีประดับได้สร้อยหลังจากมาอยู่กับเทศราชแล้ว
ตรีประดับกำลังคิดถึงเทศราช ลมพัดเบาๆ ท่ามกลางแสงแดดอ่อน เทศราชยืนอยู่ตรงหน้า