บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ระบำไฟ ตอนที่ 24 หน้า 9
หน้าร้านยูอิดูทรุดโทรมมาก มีหญิงสาวคนหนึ่งลากถุงขยะออกมาจากร้าน หญิงสาวอายุไม่เกิน 20 มองหน้าพัดชา
พัดชาตะลึง “อย่านะ อย่าเป็นแบบฉัน” พัดชาตัดสินใจก้าวเข้าไป
ในร้านยูอิ พัดชาเห็นลูกค้านั่งตรงนั้นตรงนี้ บนโต๊ะ ยังมีขวดซอสที่มีรอยหยด จานและตะเกียบยังไม่ได้เก็บ ทิชชู่ขยุ้มกองอยู่ ยูอิเดินมาเก็บกวาดเช็ดโต๊ะเองกับมือ พลางชี้มาทางพัดชา ทำนองว่าทำไมไม่ทำ
ปัจจุบัน พัดชามองสภาพในร้าน ทั้งร้านเงียบเหงา ขวดซอสจานชามทุกอย่างเป็นระเบียบอยู่ในที่ ยูอินั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์ เหม่อลอยสลับกับโยกตัวไปมา สักพักยูอิสังเกตว่าใครเข้ามาในร้าน เขม้นมอง
“โอก้าซัง”
“พัดชา....พัดชา....” พัดชาเดินตรงไปหายูอิ โค้งให้อย่างนอบน้อมและสุภาพมาก ยูอิค่อยๆยื่นมือมา จับใบหน้าพัดชาให้เงยขึ้น พัดชาคิดว่ายูอิยังคงจำตนได้และยังอาทรตนเองอยู่ “เธอ....พัดชา....เธอเคยเห็นพัดชาไหม”
“โอก้าซัง”
“พัดชา ลูกบุญธรรมของฉัน เธอเคยเจอพัดชาหรือเปล่า ฉันทำให้พัดชาต้องหนีไป เป็นความผิดของฉันเอง”
พัดชาน้ำตารื้น หลับตาลง
-
ก่อนหน้านี้ พัดชายืนคุยกับหญิงสาวที่ออกมาทิ้งขยะ
“ตั้งแต่พัดชาจากไป คุณยูอิก็ทะเลาะกับเดฟทุกวัน หนักหนาจนทนกันไม่ได้ ในที่สุดญาติจึงรู้ว่าคุณยูอิมีภาวะอารมณ์สองขั้วและเริ่มความจำเสื่อม...แต่สิ่งที่คุณยูอิจำได้และพูดถึงทุกวัน คือลูกบุญธรรมของแก”
พัดชาฟังอยู่นาน อึ้งตะลึง
พัดชาเริ่มสะอื้น ยูอิถามย้ำ “เธอเคยเห็นลูกบุญธรรมของฉันไหม ชื่อพัดชา เขาเป็นเด็กดี ฉันรักพัดชามาก ฉันสอนให้เขารู้จักอดทน แต่ไม่รู้พัดชาจะรู้หรือเปล่า”
“โอว....โอก้าซัง พัดขอโทษ พัดทำอะไรลงไป” พัดชาพยายามจะจับมือยูอิ
ยูอิงง ถอนมือออก “เธอเป็นใคร มาร้องไห้ในร้านฉัน จะกินข้าวหรือ สั่งสิ เดี๋ยวลูกฉันมาเสิร์ฟ” ยูอิหันไปเรียก
“พัดจังๆ มารับออเดอร์” พัดชาร้องไห้หนักกว่าเดิม “พัดจังไปไหน พัดจัง” ยูอิลุกขึ้น เปลี่ยนเป็นโมโห รีบเข้าไปเรียกหลังร้าน “พัดจัง !!!”
ที่หลังร้าน ยูอิมาตะโกนเรียกพัดชา
พัดชารีบตามมา “โอก้าซัง นี่พัดเอง พัดอยู่นี่”