บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ระบำไฟ ตอนที่ 24 หน้า 8
บ้านพยส พยสนั่งดื่มเหล้าอยู่ริมสระ สายตาเหม่อลอยไร้ความสุข พัดชาแง้มประตูเข้ามา แอบมองพยส ด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ อดไม่ได้ที่จะนึกถึงวันเก่าๆ
พยสให้สร้อยพัดชา พยสจูบพัดชา พยสกับพัดชามีอะไรกัน พยสไล่พัดชาออกจากบ้าน
พัดชาเหม่อๆ แล้วนึกย้อนไปถึงคำพูดเทศราชอีก “คุณจะวิ่งหาความรักจากคนนอกบ้านไปตลอดชีวิตหรือพัดชา ถ้าคุณค้นหามันไม่เจอ คุณก็ต้องวิ่งไปเรื่อยๆ วันนี้คุณโชคดีที่ยังเจอจุดพักที่ผม แต่ถ้าวันนึงคุณหาจุดพักไม่ได้ คุณก็คงล้มหมดแรงอยู่กลางถนน แล้วถ้าไม่มีใครอยากช่วยพยุงให้คุณลุกขึ้นได้อีก คุณจะทำยังไง”
“คนที่คุณควรจะให้ความจริงใจกับเขาเป็นคนแรกก็คือแม่เลี้ยงของคุณ...ซาโต้เพื่อนผมที่ญี่ปุ่นบอกข่าวมาแล้วว่าตอนนี้แม่เลี้ยงของคุณป่วยมีภาวะอารมณ์สองขั้วและเริ่มความจำเสื่อม...แต่สิ่งที่จำได้และพูดถึงทุกวัน คือลูกบุญธรรม ... ผมว่าคุณควรจะกลับไปทีนั่นนะ พัดชา”
พัดชาสายตาเศร้าสลดลง แล้วมองไปที่พยสอีกครั้งก่อนจะพึมพำ “ลาก่อนค่ะคุณพยส....” พัดชาน้ำตาค่อยๆ ไหล ก่อนจะเดินหลบออกไปเงียบๆ
คอนโดเทศราช พัดชาอยู่ในห้องที่ว่างเปล่า เดียวดาย นึกถึงแต่คำพูดก่นด่าของเทศราช พัดชาตัดสินใจลุกขึ้นเก็บข้าวของ ไม่อยากอยู่ห้องเทศอีกต่อไปแล้วเพราะความละอายใจ พัดชาตั้งใจจะเขียนจดหมายขอโทษเทศราช พอลุกไปหยิบกระดาษบนโต๊ะทำงาน ก็เห็นว่ามีกระดาษที่เทศราชปรินท์ออกมาจากคอมพิวเตอร์ เป็นภาพถ่ายร้านยูอิ และข้อมูลภาษายี่ปุ่นที่ซาโต้ส่งมาให้ทำนองว่า ได้คุยกันแล้ว ยูอิมีลูกสาวชาวไทยจริงๆ ตอนนี้หายสาปสูญ ยูอิน่าสงสารมาก เพราะสามีตายไปแล้ว เหลือตัวคนเดียว วันๆ เอาแต่พร่ำถึงลูก พัดชาตกตะลึง นึกถึงที่เทศราชเคยหลอกถามเรื่องทำไมไม่กลับไปบ้าน แล้วรู้ทันทีว่าเทศราชรู้เรื่องของตนมาตลอด และพยายามจะหว่านล้อมให้กลับไปหาแม่ซี่งเป็นคนเดียวในโลกที่รักพัดชาโดยไม่มีเงื่อไข พัดชากอดจดหมายน้ำตาร่วง
เครื่องบินแลนดิ้งที่ญี่ปุ่น พัดชาที่มีสติแล้ว เดินกลับมาถนนเส้นเดิมที่เคยวิ่งหนีออกจากบ้าน
พัดชามองกลุ่มคนที่มีความสุข เทศราชกับตรีประดับ สีหน้าพัดชาเรียบเฉย ลากถุงขยะไปทิ้ง แล้วยืนมองตัวเองที่ถุงขยะสลับกับผู้คนที่มีความสุขคนอื่น
พัดชานึกถึงพ่อเลี้ยงกระทำ พัดชาหนี พัดชาต่อสู้ เตะถีบ แต่แล้วโดนต่อยท้อง เอาผ้าอุดปาก พัดชาคลานหนี โดนดึงเสื้อกระชากออก เสื้อฉีกขาด เห็นเนื้อสาว พัดชากลัว หนีสุดแรง แต่แล้วเห็นเงามืดๆ ก้มลงบนหลังพัดชา พัดชาสะดุดขาตัวเอง ล้มลง เหนื่อยอ่อน มือที่เผลอยันพื้น เจ็บเข้าไปอีก ได้แผลถลอก เลือดซิบ
พัดชาคนปัจจุบัน มองพัดชาที่วิ่งหนีออกจากบ้านแล้วมาล้มลงตรงตรอกนี้ พัดชาคนปัจจุบันนึกถึงเสียงที่บอกตัวเองตอนนั้นได้ “ไปซะพัดชา ไปสร้างอนาคตของตัวเอง ไปจากที่นี่ ไปหาชีวิตใหม่ที่ดีกว่า”
พัดชาคนปัจจุบัน มองพัดชาอดีต น้ำตาร่วงลงมา “เธอไม่เคยวิ่งหนีความทะเยอทะยานพ้นเลยพัดชา ไฟกิเลสตัณหามันไหม้ลามเธอไปทุกที่”
พัดชาคนปัจจุบันมองพัดชาอดีตที่ประคองตัวลุกขึ้น วิ่งออกไป พัดชามองตามจนเหลียวหลัง