บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 8 หน้า 6
ฉัตรชนกรู้ทันความคิดฉกาจ “คุณจิไว้ใจได้ครับคุณพ่อ เธอรู้เรื่องทุกอย่างของชบาดี”
“ฉันออกไปข้างนอกก่อนดีกว่าค่ะ เผื่อว่าคุณกับคุณฉกาจจะคุยอะไรที่เป็นความลับในครอบครัวกัน” จิดาภาหันไปก้มหัวให้ฉกาจเป็นเชิงขอตัวนิดหนึ่ง แล้วเดินออกไป แต่ก็ยังเงี่ยหูฟังอยู่
“พ่อจะให้เค้าช่วยดูเรื่องคดีของวรรณิศาด้วย ว่าความจริงมันเป็นยังไงกันแน่ อัคคีจะได้เลิกคิดว่าฉัตรเป็นคนทำร้ายวรรณิศาซะที”
“ขอบคุณครับคุณพ่อ เพราะผมเองก็อยากให้ตำรวจจับร้ายที่มันทำร้ายศามาลงโทษให้ได้เร็วๆ เหมือนกัน”
จิดาภาเดินออกจากห้องไปเงียบๆ สีหน้าไม่สบายใจ เป็นห่วงอัคคี
“ต่อไปนี้ถ้ามีอะไรฉัตรต้องบอกพ่อนะ อย่าเก็บปัญหาไว้คนเดียว เราเป็นครอบครัวเดียวกัน มีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกันสิ ฉัตรอย่าแบกปัญหาเอาไว้คนเดียวเข้าใจมั้ยลูก”
ฉัตรชนกหนักใจ “ก็คุณพ่อเป็นโรคหัวใจอยู่ ผมก็เลยไม่อยากให้คุณเครียด ผมกลัวคุณพ่อเป็นอะไรไปอีกคนน่ะครับ”
“ลูกสาวพ่อหายไปทั้งคน ถึงฉัตรไม่บอกความจริงเรื่องอัคคีกับพ่อ พ่อก็ต้องเครียดเพราะเป็นห่วงยัยชบาอยู่ดี”
“ครับคุณพ่อ ต่อไปผมจะไม่ปิดบังอะไรคุณพ่ออีกแล้วครับ”
ฉกาจพยักหน้ารับ สีหน้าพอใจ และพร้อมจะช่วยฉัตรชนกแก้ไขปัญหาทุกอย่าง
จิดาภากลับมานั่งที่โต๊ะทำงาน ท่าทางร้อนใจเป็นห่วงอัคคี ฉกาจเดินออกมาจากห้องทำงานของฉัตรชนก เกษณีย์เดินเข้ามาพอดี เกษณีย์แปลกใจที่เห็นฉกาจมาที่นี่ ฉกาจกับเกษณีย์หยุดยืนคุยกันอยู่ใกล้ๆ กับโต๊ะทำงานของจิดาภา จิดาภาฟังการสนทนาเก็บข้อมูลไป
“คุณพ่อมาทำอะไรที่นี่คะ”
“พ่อมาคุยธุระกับฉัตรนิดหน่อยน่ะ” ฉกาจเดินเดินออกไป เพราะไม่อยากเล่าอะไรมาก
เกษณีย์หันไปถามจิดาภาด้วยความอยากรู้อยากเห็น “คุณพ่อมาคุยธุระอะไรกับคุณฉัตรเหรอ ต้องเป็นธุระสำคัญมากแน่ๆ ไม่งั้นคุณพ่อไม่มาคุยถึงที่นี่หรอก”
“คุณฉกาจมาคุยเรื่องการตามหาคุณฉัตรชบา แล้วก็เรื่องการรื้อคดีการตายของคุณวรรณิศาค่ะ”
เกษณีย์ตกใจหน้าซีด “รื้อคดีวรรณิศา!”
“ใช่ค่ะ ท่านเห็นว่าคดีของคุณวรรณิศาไม่มีความคืบหน้าอะไรเลย ท่านก็เลยให้เพื่อนท่านที่เป็นนายพลช่วยดูแลคดีนี้เป็นพิเศษค่ะ”
เกษณีย์ท่าทางหลุกหลิกกลัวความผิด แต่ก็พยายามรักษาอาการ “คุณพ่อจะมายุ่งกับเรื่องนี้ทำไม”
จิดาภามองจับสังเกต “คุณพูดเหมือนไม่อยากให้คุณฉกาจมายุ่งกับเรื่องนี้ มีอะไรหรือเปล่าคะ”
เกษณีย์พยายามปั้นหน้าให้เป็นปกติ “ไม่มีอะไร” เกษณีย์เดินกลับออกไป
จิดาภาถามตามหลัง “อ้าวคุณเกษณีย์ ไม่เข้าไปหาคุณฉัตรชนกแล้วเหรอคะ”
เกษณีย์ไม่หันกลับมาตอบ รีบเดินออกไป จิดาภามองตามหลังเกษณีย์ สีหน้าติดใจสงสัยอะไรบางอย่าง
เกษณีย์เดินกลับเข้ามาในห้องทำงาน กระแทกตัวนั่งอย่างอารมณ์เสีย “ไอ้แก่ แกจะมายุ่งกับเรื่องนี้ทำไม คดีนังวรรณิศากำลังจะเงียบไปอยู่แล้วเชียว” เสียงโทรศัพท์มือถือของเกษณีย์ดังขึ้น / เกษณีย์หันไปมอง เห็นว่าหน้าจอขึ้นชื่อ “พัฒนะ” เป็นคนโทรเข้ามา “นี่ก็อีกคน จะตามจิกอะไรนักหนา” เกษณีย์กดตัดสาย