บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 8 หน้า 7
พัฒนะโกรธที่ถูกตัดสายทิ้ง กดโทรไปหาเกษณีย์อีกครั้งเกษณีย์มองโทรศัพท์ที่ดังไม่หยุด แล้วกดรับแบบอารมณ์เสียสุดๆ “โทรมาทำไม ฉันยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่”
“หาเงินให้ผมได้รึยัง”
“ฉันบอกแล้วไงว่าขอเวลาหน่อย แค่เรื่องของตัวเองฉันก็เครียดมากพออยู่แล้ว”
“แต่ถ้าคุณไม่รีบหาเงินให้ผม คุณจะได้เครียดมากกว่านี้อีก”
เกษณีย์ พยายามระงับอารมณ์ พูดดีๆ กับพัฒนะ “ฉันรับปากคุณแล้วว่าจะช่วยก็ต้องช่วยสิ แต่ฉันขอเวลาหน่อยก็เท่านั้น คุณก็อย่าเพิ่งใจร้อนนักเลยนะ”
“จะไม่ให้ใจร้อนได้ยังไง ในเมื่อตอนนี้ไอ้เสี่ยเป้ามันให้ลูกน้องมาคอยสะกดรอยตามผมทุกฝีก้าว ถ้าผมไม่มีเงินไปใช้หนี้มัน มันเอาผมตายแน่”
“ท่าทางคุณจะกลัวเสี่ยเป้าซะจนหางจุกตูดเลยนะ”
“นี่คุณเกษณีย์!!!”
เกษณีย์มีสีหน้าเหมือนคิดแผนการอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “ท่าทางเสี่ยเป้าจะเป็นผู้มีอิทธิพลมาก ถ้าฉันอยากจะทำความรู้จักกับเค้า คุณพอจะช่วยฉันได้มั้ย”
“คุณจะอยากรู้จักมันไปทำไม”
“ก็เผื่อว่าฉันจะขอความช่วยเหลืออะไรจากเค้าได้บ้าง”
“หาเงินมาให้ผมก่อนก็แล้วกัน แล้วผมจะพาคุณไปเจอมัน”
เกษณีย์ยิ้มร้ายอย่างมีแผนการในใจ แล้วกดตัดสายไป
อดุลย์ยืนคุยโทรศัพท์กับจิดาภาอยู่หน้ากระท่อมที่พักของอัคคี “คุณจิครับ ผมมาดูที่เกาะแล้วนะครับ ไม่เจอคุณฉัตรชบา”
จิดาภา นั่งคุยโทรศัพท์อยู่ที่โต๊ะทำงาน “หรือว่าอัคคีจะพาคุณฉัตรชบาไปไว้ที่อื่น”
“คืนนี้ผมจะค้างที่นี่ ผมจะต้องเค้นเอาความจริงจากอัคคีให้ได้”
“ตอนนี้คุณฉกาจออกโรงเองแล้ว คุณอดุลย์ต้องหยุดอัคคีให้ได้นะ แล้วพาคุณฉัตรชบากลับมาให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นอัคคีเดือดร้อนหนักแน่”
“คุณจิไม่ต้องห่วงนะครับ ยังไงผมก็ต้องหยุดของอัคคีให้ได้” อดุลย์กดวางสาย
ตกเย็น อัคคีขับเรือเข้ามาจอดที่ท่าเรือในเกาะร้าง ฉัตรชบาไม่ได้มาด้วย อัคคีสีหน้าเคร่งเครียด
เข็มกับแม้นมาศแอบดูอยู่มุมหนึ่งห่างๆ
เข็มเปรย “นายกลับมาคนเดียว”
“นายหญิงหนีไปได้แล้วจริงๆ เหรอ?”
อัคคีเดินผ่านมาทางที่เข็มกับแม้นมาศซุ่มอยู่ ทั้งคู่รีบทำตัวลีบๆ ไม่ให้อัคคีเห็น อัคคีเดินผ่านหน้าเข็มกับแม้นมาศไป อัคคีมีสีหน้าบึ้งตึง
แม้นมาศกลัว “นายท่าทางโกรธมากขนาดนั้น ฉันต้องโดนนายเล่นงานหนักแน่ๆ แกต้องช่วยฉันด้วยนะตาเข็ม”
“แกก็รู้ว่าเวลานายโกรธขึ้นมา ใครก็ขวางไม่ได้” เข็มหนักใจ ไม่รู้จะช่วยแม้นมาศยังไง