บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 8 หน้า 8
อัคคีเดินเข้ามาหาอดุลย์ที่นั่งรออยู่ที่หน้ากระท่อม อัคคีแกล้งตีเนียน ทำท่าดีใจเหมือนไม่รู้มาก่อนว่าอดุลย์มาที่นี่ “อ้าว เฮ้ยอดุลย์ มาได้ยังไงวะ”
“ฉันก็อยากมาดูว่าแกติดใจอะไรที่นี่นักหนา ถึงไม่ยอมกลับไปทำงานทำการซักที”
“ฉันก็มาทำงานที่นี่ไง”
“งานอะไรของแก”
“ฉันเคยบอกแล้วไงว่าฉันจะมาทำรีสอร์ทที่นี่ ฉันก็ต้องมาสำรวจพื้นที่ให้ละเอียดก่อนสิ จะได้ออกแบบรีสอร์ทให้สอดคล้องกับสภาพพื้นที่นี่ได้ ไหนๆ แกก็มาแล้ว อยู่ค้างด้วยกันซักคืนหนึ่งนะ” อดุลย์ทำหน้าแปลกใจ อัคคีแสร้งว่า “ทำไมทำหน้าอย่างนั้นวะ”
“ตอนแรกฉันนึกว่าแกจะโกรธฉันซะอีกที่ฉันมาที่นี่”
“ฉันจะไปโกรธแกเรื่องอะไร ดีซะอีกที่แกมา แกจะได้เลิกคิดซะทีว่าฉันจับตัวยัยฉัตรชบามาขังไว้ที่นี่ซะที แกคงสำรวจไปทั่วเกาะแล้วใช่มั้ย เจอมั้ยล่ะ”
“ไม่เจอ”
“ก็แน่ล่ะ เพราะว่าฉันไม่ได้จับตัวเค้ามาอย่างที่แกกับคุณจิคิด เลิกมองฉันในแง่ร้ายได้แล้ว”
อดุลย์จ้องหน้า จริงจัง “แกทำ!”
อัคคีจ้องหน้า ตอบเสียงแข็ง “ฉันไม่ได้ทำ!”
อัคคีจะเดินหนีขึ้นกระท่อม อดุลย์พูดโพล่งออกมา “คุณจิเห็นรูปแกกับคุณฉัตรชบาที่แกส่งไปให้คุณฉัตรชนกแล้ว” อัคคีชะงักกึก หันหน้ากลับมามองหน้าอดุลย์ “แกอย่าปฏิเสธอีกเลยอัคคี ตอนนี้คุณฉกาจให้นายตำรวจชั้นผู้ใหญ่มาช่วยตามหาคุณฉัตรชบาแล้ว พวกเค้ากำลังไล่ล่าแก ถ้าแกไม่หยุดตอนนี้ แกเดือดร้อนหนักแน่”
อัคคียิ้มเยาะ “ไอ้ฉัตรชนก ไอ้ลูกแหง่เอ๊ย! พอทำอะไรไม่ได้ก็ร้องไห้ให้พ่อช่วย!”
อดุลย์มองด้วยสายตาคาดคั้น “แกจับตัวคุณฉัตรชบาไปไว้ที่ไหนกันแน่ ปล่อยเค้าไปเถอะ เรื่องจะได้จบ”
อัคคีนิ่งไปครู่หนึ่งเหมือนชั่งใจอะไรบางอย่าง ก่อนจะตัดสินใจบอกความจริง “ฉันยอมรับก็ได้ว่าฉันจับตัวฉัตรชบามาจริง แต่ตอนี้เค้าหนีไปแล้ว”
อดุลย์ไม่อยากเชื่อ “จริงเหรอ?”
“ถ้าแกไม่เชื่อ ฉันจะพาแกไปถามคนงานที่นี่ดูก็ได้” อัคคีเดินนำอดุลย์ไปทางบ้านพักคนงานท้ายเกาะ
แม้นมาศนั่งลุกลี้ลุกลนกลัวความผิดอยู่หน้าบ้านพัก
เข็มเดินออกมาจากด้านในบ้านพัก “ข้าเอายาแก้ไข้ให้ข้าวปุ้นกินแล้วนะ มันหลับไปแล้ว” แม้นมาศไม่สนใจฟังเข็ม นั่งลุกลี้ลุกลนอยู่ เข็มเดินเข้ามาใกล้ๆ “เป็นอะไรอีกล่ะนังแม้น”
“ตาเข็ม แกว่านายจะฆ่าฉันมั้ย”
“ทีอย่างนี้มาทำเป็นกลัว ก่อนทำทำไมไม่รู้จักคิดให้ดีๆ ก่อน”
แม้นมาศหันไปเห็นอัคคีเดินหน้านิ่งนำอดุลย์เข้ามา แม้นมาศยิ่งกลัว