บทละครโทรทัศน์ Fly To Fin สุดติ่งจิงเกอเบล ตอนที่ 10 หน้า 10
“เลิฟลี่ว่าจุนควรจะกลับไปพักได้แล้วนะ” เลิฟลี่คล้องแขนจุนจะพาไป
นิ้มหน้าเจื่อนไปนิดนึง “จริงด้วย จุนกลับเถอะ ไว้เราจะไปเยี่ยมนะ”
จุนพยักหน้า เลิฟลี่พาจุนเดินไป ปั้นหยาเดินถือพร็อพเล็กๆจะมาซ่อมข้างนอก บังเอิญเห็นนิ้มมองตามจุนเศร้าๆ ก็เข้าไปแตะไหล่ “ปรัชญาพั้งค์บอกไว้ว่า ถ้าจะรัก ก็รักให้สุดหวาน เมื่อถึงคราวต้องเจ็บ ก็ต้องยอมเจ็บปานจะขาดใจ”
“แต่เราไม่ใช่พั้งค์นี่”
“เอ่อ..ก็..นิ้มก็เลือกเอาละกัน ว่าจะรักหรือจะถอย เราไปนะ”
นิ้มคิดตามอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดินกลับเข้าโรงละคร อีกมุมหนึ่งปาปารัซซี่ ออกมาจากมุมเสา แอบถ่ายรูปเลิฟลี่ที่ประคองจุนเดินไป
เอิร์ทอุ้มอั่งเปา โดยมีแอมอยู่ข้างๆ ดูเหมือนพ่อแม่ลูก
“น้องเราเล่นละครเก่งไม่แพ้เล่นดนตรีเลยนะเนี่ย อั่งเปาชอบน้าเอิร์ทเล่นละครมั้ยครับ”
“ชอบครับ”
เอิร์ทหอมอั่งเปา “ชอบเหรอ ดูรู้เรื่องด้วยเหรอเรา” เอิร์ทเล่นกับหลานอย่างรักใคร่เอ็นดู
ปั้นหยามาเห็นพอดีก็หยุดชะงัก แล้วแอบดู เห็นทั้งสามเล่นกันอย่างมีความสุข เพื่อนปั้นหยาเดินมาเห็นแอบหลังเสามองเอิร์ทอยู่ก็เข้าไปถาม “ปั้นหยา ทำไรวะ ซ่อมพร็อพเสร็จยัง แอบชอบเอิร์ทเหรอ”
“ไม่ได้ชอบ ลูกเมียตามมาซะขนาดนี้ ไม่เสียเวลาไปยุ่งด้วยหรอก “
“เอิร์ทน่ะเหรอ มีลูกมีเมียแล้ว”
“ไม่รู้!” ปั้นหยาตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดแล้วเดินหนีเข้าโรงละครไปเลย
วันต่อมา ที่ชมรมดนตรี 4 หนุ่มกำลังจูนเสียงเครื่องดนตรีกันอยู่ คีนเหม่อคิดถึงเรื่องเมื่อคืนที่คุยกับพ่อ
คีนกำลังเดินเข้าบ้าน แต่เจอพ่อเรียกไว้ก่อน “คีน”
“พ่อ..”
“ทำไมกลับบ้านดึก นี่ถ้าพ่อไม่ให้แม่บ้านเค้ารายงาน พ่อก็คงไม่รู้ว่าคีนแอบเหลวไหลลับหลังพ่ออย่างนี้ นี่ไม่ได้แอบไปเล่นดนตรีกับเพื่อนอีกใช่มั้ย ที่พ่ออุตส่าห์เปิดห้องดนตรีให้ พ่อไม่ได้ให้คีนไปกลับไปตั้งวงกันอีกนะ”
“ไม่ใช่ครับพ่อ คือว่าผม.. “ คีนกล้าๆกลัวๆ “เอ่อ..ช่วยเพื่อนทำละครเวทีน่ะครับ”
“ทำละคร! นี่เราเรียนเพื่อจะไปเป็นวิศวกรนะ ไม่ใช่ให้ไปเป็นนักแสดง พอขอสั่งให้คีนหยุดทำเรื่องไร้สาระนั่นเลยนะ”
“พ่อครับ มันก็เป็นแค่กิจกรรมเล็กๆน้อยๆในมหาลัยแค่นั้นเอง เดี๋ยวมันก็จบแล้วครับ”
“ถ้าอยากทำกิจกรรมมากนัก ปิดเทอมนี้ พ่อจะส่งไปฝึกงานที่บริษัทสถาปนิกของเพื่อนพ่อที่ชิคาโกเลยก็แล้วกัน”
พ่อพูดจบก็เดินกลับห้องไป คีนได้แต่มองตามด้วยความเครียด