บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 2 หน้า 8
กอหญ้ายังหวาดๆ เรื่องอาถรรพ์ “ไอ้ดุ๊ก ฉันกลัว แสดงว่าไอ้เบียร์กับไอ้หน่องมันเจอผีหลอกจริงๆ สิ แล้วถ้าผีมันยังตามพวกเราล่ะ”
จู่ๆ สนทรรศน์ก็มาข้างหลังจับไหล่ดุ๊ก
“จ๊ากก โอ๊ย พี่ทรรศน์ ใจหายแว้บเลย โผล่มาไม่ให้สุ่มให้เสียง”
“พี่จะมาขอโทษที่พ่อของพี่ทำให้พวกเรากลัว ท่านคงจะอินกับเรื่องลึกลับมากไปหน่อยช่วงนี้ อย่าถือสานะ”
“ไม่หรอกค่ะ แหม พี่ทรรศน์อุตส่าห์มาช่วยพวกเราขนาดนี้ ก็เป็นพระคุณสุดๆแล้ว เดี๋ยวหนูจะติดต่ออุ้ยให้อีกทางหนึ่ง ให้เค้ารีบโทรหาพี่ทรรศน์นะคะ”
“ไม่ต้องหรอก พี่จะติดต่ออุ้ยเอง ขอบใจนะ” แท็กซี่แล่นมาจอด “นั่น พี่เรียกแท็กซี่วิทยุให้แล้ว รีบกลับเถอะเดี๋ยวจะดึกกว่านี้”
“ขอบคุณค่ะ”
สนทรรศน์เข้าไป
ดุ๊กสงสัย “แล้วค่าแท็กซี่ ใครออกวะ”
กอหญ้าย้อน “ก็แกไง”
กษิดิศนั่งหลับตา ทำสมาธิอยู่ สีหน้าเคร่งเครียด ใช้พลังไปมาก
จู่ๆ สนทรรศน์ก็เปิดประห้องพระเข้ามา “พ่อครับ เราต้องคุยกัน” กษิดิศค่อยๆ ลืมตาขึ้น หมดแรง “พ่อบังคับให้ผมทำนั่นทำนี่ แต่ไม่ยอมบอกเหตุผล ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วอุ้ยเกี่ยวอะไรด้วย”
“เด็กคนนั้นกำลังถูกอสูรร้ายคุกคาม พ่อต้องพยายามหาทางช่วยเท่าที่จะทำได้ ไม่อย่างนั้นจะมีคนตายอีกเยอะ”
สนทรรศน์ไม่เชื่อพูดประชด “แล้วพ่อจะช่วยเค้ายังไงครับ ด้วยการนั่งทางในอยู่ตรงนี้น่ะเหรอ”
กษิดิศไม่สนใจลูก พยายามรวบรวมพลัง แต่ไม่สำเร็จ ส่ายหัว “เด็กคนนั้นอยู่ในที่ ที่อำนาจจิตของพ่อไปไม่ถึง” ทันใดกษิดิศก็ฟุบหมดสติไป
“พ่อ! พ่อครับ!!”
ห้องพิธีกรรม เรือวรนาฎ วรินทร์ยกธูปสีดำที่จุดแล้ว 13 ดอก ขึ้นจบเหนือหัว สะตวงวางอยู่เบื้องหน้า เธอหันมองยายตัวเอง
“ว่าคาถาที่ยายสอนเมื่อกี้สิ”
วรินทร์พยักหน้ารับ “ด้วยเดชเดชะ ตัวข้า วรินทร์ มนัสวาณิชย์ ขอบูชาเจ้าโขน เจ้าชะตา ดั่งบูชาครูผู้ประศาสตร์ศิษย์ ข้าน้อมรับสืบชะตาทายาท ขอเป็นทาสเจ้าโขน..ชั่วชีวิต” สิ้นเสียงวรินทร์ว่าจบคำ ก็ยกธูปขึ้นจบเหนือหัวอีกครั้ง ลมพัดวูบจนเปลวเทียนในห้องดับ
วรนาฏยิ้มพอใจ“ทีนี้ก็กินเครื่องเซ่นในสะตวงได้ ยายอนุญาตเฉพาะอุ้ยคนเดียวเท่านั้น แล้วค่อยเอาสะตวงกับธูปไปไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่นะลูก”
วรินทร์รับคำ แปลกใจกับคำพูดของยาย แต่ไม่ได้ติดใจอะไร เลือกหยิบกล้วยชิ้นหนึ่งใส่ปาก
ดาวเวียงที่แอบดูอยู่ เห็นวรินทร์เดินวางสะตวงลงตรงใต้ต้นไม้ใหญ่ วรินทร์ปักธูปลงพื้นดิน ทันใดลมก็พัดกรรโชกแรงไปทั่วอาณาบริเวณ วรินทร์เบือนหน้าหลบแรงลม รู้สึกตัวว่ามีคนจ้องมอง หันไปดู แต่ไม่เห็นใคร กลับมีเสียงฟ้าร้อง วรินทร์รีบเดินกลับ กลุ่มควันรวมกันเป็นร่างดาวเวียง มองตามไป