บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 2 หน้า 9
นัยน์เนตร วรรณา พรรณทิพย์ ต่างขึ้นจากเรือยนต์ที่เทียบท่าอยู่อย่างทุลักทุเล
“เร็วๆ รีบขึ้นไปซิคุณ” คนเรือเร่ง มองเลิ่กลั่ก
นัยน์เนตรมองรอบๆ “ไม่เห็นมีบ้านคนสักหลัง”
วรรณาหันไปถามคนขับเรือ “นี่ ใช่ที่นี่แน่นะ“ แต่เรือยนต์กลับแล่นห่างออกไปแล้ว “เอ้า ไม่รู้จะรีบร้อนไปไหน ทำยังกับเจอ..” วรรณาจะพูดว่าผี แล้วเปลี่ยนใจไม่พูด
จู่ๆ ลมพายุก็พัดแรง ฟ้าแล่บแปล่บปลาบ พรรณทิพย์บ่น “ลมบ้านี่มาจากไหนเนี่ย จู่ๆ ก็พัดมาเป็นพายุเชียว”
“สงสัยฝนจะตกหนักแน่” วรรณาหยิบร่มมากางให้นัยน์เนตร “หนูเนตรระวังเปียกนะจ๊ะ” นัยน์เนตรรำคาญ แบกกระเป๋าของตัวเองแล้วรีบวิ่งไป วรรณาร้องเรียก “หนูเนตรๆ รอน้าด้วย”
“แม่! จะโอ๋มันเกินไปแล้วนะ”
“อย่างกับฉันอยากทำตายแล้วนี่ เราต้องเอาใจมันจนกว่าจะได้มรดกจากยายแก่วรนาฎ”
วรรณากับพรรณทิพย์ก็หอบสัมภาระของตัวเองตาม
วรนาฏเอาสายสิญจน์ผูกโยงจากคัมภีร์ใบลานมาพันกับศีรษะของวรินทร์ ลมพายุภายนอกพัดแรงเข้ามา จนม่านหน้าต่างกระพือ โคมไฟที่แขวนกลางห้องแกว่งไกวตามแรงลม
วรินทร์มองไปที่ผนังเบื้องหลังวรนาฏ เห็นเงาของวรนาฏกลายเป็นเงาตะขาบขยับไปมา “ว้าย!“
“มีอะไรรึ?”
วรินทร์เพ่งดูอีกที ทุกอย่างกลับปกติ “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ อุ้ยแค่ตกใจเงา”
วรนาฏยิ้มด้วยรอยยิ้มแปลกๆ ที่ทำให้วรินทร์ขนลุก “งั้นก็ทำพิธีต่อกันได้” วรินทร์พนมมือ หลับตา “จำไว้นะอุ้ย จนกว่าพิธีกรรมจะแล้วเสร็จ ห้ามลืมตาเด็ดขาด”
วรินทร์หลับตา “ค่ะคุณยาย”
วรนาฏเริ่มบทสวดด้วยภาษาประหลาดๆ ที่ฟังไม่รู้เรื่อง แต่แล้ววรนาฏกลับหยุด แต่เสียงสวดยังดังต่อไปเอง ใครบางคนในความมืดเห็นวรนาฏลุกขึ้น เดินอ้อมไปหยุดข้างหลังวรินทร์ วรนาฏเหลือบมองทางมุมมืด เห็นดวงตาของตุ๊กตากุมารสังคโลกแดงวาบขึ้น ฟ้าแลบจากข้างนอก สาดแสงแปลบปลาบเข้ามากระทบในห้อง ทันใดแววตาวรนาฏก็เปลี่ยนเป็นดุดัน สีหน้าเหี้ยม สายตาจับจ้องที่วรินทร์ไม่กระพริบ เงาของวรนาฏค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเงาตะขาบยักษ์ คืบคลานเข้าหา ทาบทับร่างวรินทร์
บนท้องฟ้าเหนือต้นไม้ใหญ่ ฟ้าแล่บ เปรี้ยง!! เป็นทางยาว นัยน์เนตรวิ่งนำ วรรณากับพรรณทิพย์ตามเข้ามา ชะงักเห็นสะตวง “นั่นอะไรอะ”
วรรณาเปรย “เหมือนจุดไหว้อะไรสักอย่าง ในป่าในเขาด้วย หรือจะไหว้ผี”
“ว้าย! จริงเหรอแม่” พรรณทิพย์กลัว รีบเข้าไปเกาะแขนแม่ ทันใดฟ้าก็ผ่าลงมาที่พื้นใกล้ๆ เปรี้ยง!
“กรี๊ด.....!“ ทั้งสามคนวิ่งหนีไปหลบทางหลังต้นไม้ใหญ่
พรรณทิพย์วิ่งแซงกระแทกนัยน์เนตรจนล้ม เท้านัยน์เนตรย่ำลงไปในสะตวงเต็มๆ เครื่องเซ่นไหว้พังกระจาย หญิงสาวเจ็บข้อเท้า “โอ๊ย!” นัยน์เนตรเห็นสะตวงพังก็ตกใจ ทันใดกำธูปทั้ง 13 ดอก ก็ติดไฟขึ้น พรึ่บ แรงลมพัดให้ไฟลุกไหม้ไปติดสะตวง เปลวไฟโหมแรงขึ้นๆ นัยน์เนตรตกใจ รีบกระถดหนี
โคมไฟแขวนเพดานระเบิดแตก เพล้ง!! วรนาฏหันขวับมองไปนอกหน้าต่าง รู้ว่ามีคนทำสะตวงของตนพัง โกรธ
“อะไรคะคุณยาย?”