บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 20 หน้า 3
“ใกล้ถึงวันแต่งงานของพี่ซานแปงแล้ว แม่ตื่นเต้นกว่าพี่ซานแปงอีก”
ปอสาตีบัวเขมเบา ๆ อายทุกคน “วันสำคัญของลูก แม่ก็ต้องยินดีเป็นธรรมดา”
“ยินดีที่จะได้ยกชนชั้นของตัวเองขึ้นน่ะเหรอ” เจ้านางเรืองระยับลอยหน้าลอยตาพูด ทำให้ทุกคนต่างเงียบไป
เจ้านางจามรีปรามเจ้านางเรืองระยับด้วยสายตา เจ้านางเรืองระยับจึงเสเปลี่ยนเรื่องคุย
“ใส่ชุดสีเดียวกันหมด จะดูออกเหรอคะว่าใครคือบ่าวสาว”
“ดีสำหรับตอนเคลื่อนขบวนแห่หาบน้ำอ้อยและกลองมังคลาไปถวายวัด”
“พันตรีประกิตจะให้ทหารไทยส่วนหนึ่งเดินคุมขบวน อีกส่วนจะแต่งตัวเหมือนชาวบ้านทั่วไปคอยสังเกตคนที่มีพิรุธ”
“เจ้านางตองริ้วจะไม่ใส่ชุดแดงกับปิ่นปักผมของอูซอในวันแต่งงานใช่มั้ยคะ”
“เธอมีปัญหาอะไรกับของที่อูซอให้น้องตองริ้ว”
“น้องตองริ้วฝากของไว้ที่แม่หญิงแพรนวล แม่หญิงก็แค่อยากรู้ว่าจะเอาคืนเมื่อไหร่”
หลาวเปิงปกป้องแพรนวลอย่างออกนอกหน้า แล้วส่งยิ้มให้แพรนวลอย่างไม่ปิดบังความรู้สึกกับใคร เจ้านางเรืองระยับนั่งเชิดหน้านิ่ง เก็บงำความแค้นใจไว้ภายในท่าทางที่สูงศักดิ์
ทางเดินกลับหอใน หลาวเปิงจับมือเจ้านางจามรีข้างหนึ่งอย่างสุภาพบุรุษ คอยประคองให้เจ้านางจามรีเดินกลับหอในโดยไม่สะดุดล้ม เจ้านางจามรีรู้ทัน “มีเรื่องจะบอกย่าใช่ไหม ?”
ห้องนอนหลาวเปิง แพรนวลกำลังจะปิดประตูห้อง จู่ ๆ เจ้านางเรืองระยับก็ผลักเปิดประตู แล้วถือวิสาสะเข้ามาในห้อง “เจ้านางเรืองระยับ ?”
หอใน เจ้านางจามรียืนมองออกไปนอกหน้าต่าง ถอนลมหายใจยาว คิดหนัก
“ผมผิดที่รักษาเกียรติให้พ่อบุญธรรมไม่ได้... แต่ผมสัญญาว่าจะหาทางเชื่อมไมตรีของเวียงขินกับเชียงฟ้าให้กลับมาเหมือนเดิม” เจ้านางจามรีหันกลับมามองหลาวเปิง สายตาของเจ้านางจามรียังเปี่ยมด้วยเมตตา
“คุยกับเรืองระยับรึยัง ?”
ห้องนอนหลาวเปิง เจ้านางเรืองระยับมองเตียงนอนผ่าน ๆ มีความหวาดระแวงอยู่บ้าง ก่อนจะหันมาประจัน หน้าแพรนวล ทองเพ็งยกถาดใส่เครื่องดื่มสองแก้วตามเข้ามา เจ้านางเรืองระยับหยิบเครื่องดื่มแก้วหนึ่งมาถือไว้ อีกแก้วยื่นให้แพรนวล “ฉันมาแสดงความยินดี”
แพรนวลงง “เรื่อง ?”