บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 20 หน้า 4
“ยินดีกับความหน้าด้านของเธอ” แพรนวลนิ่ง มองเครื่องดื่มในมือเจ้านางเรืองระยับอย่างไม่ไว้ใจ
เจ้านางเรืองระยับยิ้มกริ่ม “กลัวเหรอ ?”
“ทำไมฉันต้องกลัว ?”
“คนที่มีชนักติดหลัง ชอบแย่งของ ๆ คนอื่น มักระแวงว่าคนอื่นจะเลวเหมือนตัวเอง”
แพรนวลคว้าแก้วเครื่องดื่มไปจากมือเจ้านางเรืองระยับทันที เจ้านางเรืองระยับยกแก้วเครื่องดื่มในมือมาดื่มก่อน แพรนวลจึงยกแก้วเครื่องดื่มของเธอมาดื่มบ้าง ทองเพ็งลอบสบตาเจ้านางเรืองระยับ ยิ้มร้าย เจ้าเล่ห์
แพรนวลดื่มเครื่องดื่มไปแค่ครึ่งแก้ว จึงวางแก้วไว้บนถาดที่ทองเพ็งถือ “พอใจรึยัง”
“ฉันไม่ได้เลวเหมือนหล่อน แต่ฉันเหนือกว่า” เจ้านางเรืองระยับยิ้มพราย ทรงอำนาจ
แพรนวล เห็นภาพเจ้านางเรืองระยับเริ่มโคลงไปมา ดูเบลอ ๆ ลอย ๆ แพรนวลรู้สึกถึงความผิดปกติในร่างกาย ตาเริ่มพร่า สะลึมสะลือ พยายามฝืนไว้สุดกำลัง แต่ก็ไม่สามารถต้านทานได้ แพรนวลทรุดลงไปกองกับพื้น ดวงตาริบหรี่ค่อย ๆ หลับไปในที่สุด
ห้องนอนปราณี ลมแรงพัดปิดหน้าต่างห้องดังปึง ปราณีสะดุ้งเฮือก ตื่นขึ้นมาด้วยความตกอกตกใจ
ปราณีหันไปหาแพรนวลข้างตัว ไม่เจอ ใจคอไม่ดี “ยายแพร ?”
ห้องนอนหลาวเปิง เจ้านางเรืองระยับย่อตัวลงมองแพรนวลที่นอนหมดสติอยู่กับพื้น ก่อนจะดึงกระชากนาฬิกาพกสายสร้อยเงินที่คอแพรนวลจนขาดติดมือมากำไว้ สาแก่ใจมาก “อย่ายุ่งกับของ ๆ ฉัน”
หอใน หลาวเปิงนั่งอยู่กับพื้น เงยหน้ามองเจ้านางจามรีที่นั่งอยู่บนตั่ง สีหน้าเหนื่อยใจเป็นยิ่งนัก
“ผมพยายามบอกเจ้านางหลายครั้งแล้ว แต่เธอไม่ยอมรับความจริง”
“เรืองระยับฝังใจเรื่องการหมั้นหมายกับหลาวเปิงมาตั้งแต่เด็ก ต้องให้เวลาเธอทำใจบ้าง”
“ผมเพิ่งขอแม่หญิงแพรนวลแต่งงาน เราจะสร้างเรือนหอแล้วย้ายไปอยู่ด้วยกันตรงชานเมือง”
“ถึงหลาวเปิงจะเป็นแค่ลูกบุญธรรมของเจ้าเมืองบุญ ย่าก็รักเหมือนหลานแท้ๆ หลานจะทิ้งย่า ทิ้งหอคำไปได้ยังไง” หลาวเปิงก้มกราบลงบนตักของเจ้านางจามรีด้วยความซาบซึ้งใจ “เจ้าย่ากรุณาผมเหลือเกิน”
“ย่าจะสู่ขอแพรนวลให้หลานตามประเพณี” ใบหน้าหลาวเปิงตื่นเต้นดีใจมาก
หน้าห้องนอนแพรนวล ปราณีทั้งเคาะทั้งทุบประตูเรียกแพรนวลจนเสียงดังลั่นบ้าน “แพร..เปิดประตูให้แม่หน่อย”
คำแดงกับแหลมทองรีบขึ้นบันไดมา งง ๆ “มีอะไรคะ ?”